بحث‌های زیادی پیرامون سنگ کیهانی که دایناسورها را از بین برد، وجود دارد. دانشمندان دهه‌ها برای یافتن منشأ این سنگ تلاش کردند و حالا یک پژوهش جدید برخی از داده‌های مهم و دور از دسترس را در مورد منشأ این سیارک برملا کرده است. در واقع، دانشمندان بر این باورند که آن سیارک ورای سیاره مشتری شکل گرفته بود.
به‌گزارش Phys، پژوهشگرانی که یافته‌هایشان روز پنجشنبه در مجله ساینس منتشر شد، معتقدند عامل آخرالزمانی که 66 میلیون سال پیش به سطح زمین برخورد کرد و باعث انقراض گونه‌های مختلف دایناسورها شد، فراتر از مدار سیاره مشتری شکل گرفته بود.
بینش جدید در مورد سیارکی که در چیکسالوب، در شبه جزیره یوکاتان امروزی مکزیک فرود آمد، می‌تواند درک اجرام آسمانی را که به سیاره ما برخورد کرده‌اند، بهبود ببخشد.
ماریو فیشر-گود، نویسنده اصلی این مطالعه و ژئوشیمیدان دانشگاه کلن، به خبرگزاری فرانسه گفت:
«اکنون، با این اطلاعات، می‌توانیم بگوییم که این سیارک در اصل در ورای مدار سیاره مشتری شکل گرفته است.»
با توجه به اینکه این نوع سیارکها به ندرت با زمین برخورد می‌کنند، تأثیرات بعد از برخورد قابل توجه است. یک فرضیه این است که سیارک مذکور، عامل ورود آب به زمین بوده است. فیشر-گود می‌گوید:
«چنین اطلاعاتی ممکن است در ارزیابی تهدیدات آینده یا تعیین چگونگی ورود آب به این سیاره مفید باشد.»
دکتر فیشر-گود و همکارانش نسبت‌های پنج عدد از ایزوتوپ‌های این عنصر در مرز دوره کرتاسه-پالئوژن را در پنج دهانه در سراسر اروپا اندازه‌گیری کردند. این دهانه‌ها در اثر برخورد 5 سیارک دیگر به زمین در بین 37 تا 470 میلیون سال پیش به وجود آمده بودند.
محققان ایزوتوپ‌های عنصر روتنیم را اندازه‌گیری کردند که در سیارکها غیرمعمول نیست، اما در زمین بسیار نادر است. بنابراین با بررسی ذخایر آن در لایه‌های زمین‌شناسی متعددی که بقایای برخورد در دهانه چیکسالوب را نشان می‌دهند، می‌توان مطمئن شد که روتنیم مورد مطالعه «100 درصد از این سیارک» آمده است.
فیشر-گود توضیح می‌دهد:
«آزمایشگاه ما در کلن یکی از آزمایشگاه‌های معدودی است که می‌تواند این اندازه‌گیری‌ها را انجام دهد.»
این اولین‌بار بود که چنین تکنیک‌های مطالعه‌ای بر روی لایه‌های به‌جامانده از یک سیارک استفاده می‌شد.
این مطالعه همچنین این ایده را رد می‌کند که این سیارک یک دنباله‌دار بوده باشد. چنین فرضیه‌ای در یک مطالعه بسیار پرسروصدا در سال 2021 براساس شبیه‌سازی‌های آماری مطرح شده بود.
اکنون آنالیز نمونه‌ها نشان می‌دهد که این جرم آسمانی از نظر ترکیب با زیرمجموعه‌ای از شهاب‌سنگ‌ها که گمان می‌رود در گذشته دنباله‌دار بوده‌اند بسیار متفاوت بوده است. بنابراین فیشر-گود می‌گوید «بعید» است که سیارک مورد بحث یک دنباله‌دار بوده باشد.
این ژئوشیمیدان در نهایت گفت که ارائه تعریفی دقیق‌تر از ماهیت سیارک‌هایی که در حدود 4.5 میلیارد سال پیش به زمین برخورد کرده‌اند، می‌تواند به حل معمای منشا آب در سیاره ما کمک کند.
دانشمندان بر این باورند که ممکن است آب توسط سیارکها به زمین آورده شده باشد؛ مانند آنچه در 66 میلیون سال پیش به زمین برخورد کرد، حتی اگر تعدادشان کمتر از انتظار بوده باشد.
فیشر-گود معتقد است که مطالعه سیارک‌های گذشته به بشریت اجازه می‌دهد تا برای حوادث این‌چنینی در آینده آماده شوند.
