دویدن ممکن است به سوزاندن کالری کمک کند، اما دانشمندان دانشگاه ویرجینیا‌تِک در تحقیق جدیدی ادعا کرده‌اند که وزنه‌برداری در پیشگیری از دیابت و چاقی برتری دارد.
در این تحقیق که در ژورنال Sport and Health Science منتشر شده، محققان تأثیر ورزش‌های استقامتی و مقاومتی را در موش‌هایی با رژیم غذایی پرچرب مقایسه کردند. این مدل یکی از رایج‌ترین مدل‌ها برای مطالعه چاقی، هایپرگلیسمی و دیابت نوع 2 است.
این تیم به رهبری محقق پزشکی ورزشی، «ژن یان»، متوجه شد که اگرچه هم دویدن و هم وزنه‌برداری به بدن کمک می‌کنند تا قند اضافی را از خون حذف کند، تمرینات مقاومتی در کاهش چربی‌های زیرپوستی، بهبود تحمل گلوکز و کاهش مقاومت به انسولین (که از عوامل کلیدی در پیشگیری و مدیریت دیابت هستند) مؤثرترند.
یان می‌گوید:
«همه ما می‌خواهیم زندگی طولانی و سالمی داشته باشیم. همه ما فواید ورزش منظم را می‌دانیم. شواهد زیادی در انسان‌ها وجود دارد که نشان می‌دهد هم ورزش استقامتی مانند دویدن و هم ورزش مقاومتی مانند وزنه‌برداری در بهبود حساسیت به انسولین مؤثر هستند.»
برای انجام این تحقیق، دانشمندان یک مدل وزنه‌برداری برای موش‌ها ساخته‌اند. در این مدل، موش‌ها در قفس‌های ویژه‌ای زندگی می‌کردند که غذا از طریق یک درب وزنه‌دار متحرک قابل دسترس بود. برای خوردن غذا، موش‌ها باید درب را بلند می‌کردند درحالی‌که یک گلوبند کوچک روی شانه‌های آنها قرار داشت تا حرکتی شبیه به اسکوات ایجاد شود.
گروه دیگری نیز به یک چرخ مخصوص دویدن دسترسی داشته‌اند که مدل شناخته‌شده‌ای از ورزش‌های هوازی برای موش‌ها است. گروه‌های کنترل هم شامل موش‌های بی‌تحرکی بودند که یا رژیم غذایی معمولی و یا رژیم غذایی پرچرب داشتند.
طی 8 هفته، محققان تغییرات وزن، ترکیب بدن و توزیع چربی موش‌ها را بررسی کردند. همچنین استقامت موش‌ها با دویدن روی تردمیل آزمایش و میزان کنترل قند خون نیز اندازه‌گیری شد.
با کمک این مدل‌ها آنها توانستند به‌طور مستقیم مقایسه کنند که این دو سبک تمرینی چگونه بر چاقی، قند خون و حساسیت به انسولین تأثیر می‌گذارند.
یان درباره نتیجه این تحقیق گفته است:
«داده‌های ما نشان داده که هم دویدن و هم وزنه‌برداری چربی‌های شکم و زیر پوست را کاهش می‌دهند و حفظ قند خون را با سیگنال‌دهی بهتر انسولین در عضلات اسکلتی بهبود می‌بخشند. مهم‌تر از همه، وزنه‌برداری از نظر این مزایای سلامتی از دویدن پیشی می‌گیرد.»
تغییر مربوط به مسیرهای سیگنال‌دهی عضلات اسکلتی که یان به آن اشاره کرده، می‌تواند به توسعه داروهای جدید برای درمان دیابت نوع 2 کمک کند.
