13 آگوست 1596، «دیوید فابریسیوس»، کشیش و ستاره‌شناس آلمانی، ستاره «میرا» را با قدر 3 کشف کرد.

میرا یک تپ‌اختر بود. متغیرهای تپ‌اختر ستارگانی هستند که به اندازه کافی جرم دارند تا در هسته خود تحت همجوشی هلیوم قرار گیرند. این ستارگان به‌دلیل انبساط و انقباض کل ستاره، درحال تپش هستند. تغییر دما و تپش ستاره باعث درخشندگی آن می‌شوند.

در عرض چند هفته، درخشندگی میرا به قدر کامل افزایش یافت. در روزهای بعد درخشندگی کاهش یافت تا زمانی که در اکتبر همان سال از دید ناپدید شد.

میرا در سال 1603 توسط «یوهان بایر» به‌عنوان ستاره‌ای با قدر 4 مشاهده، اندازه‌گیری و فهرست‌بندی شد. سپس، «یوهانس هولواردا»، ستاره‌شناس هلندی اهل فریزلند، درخشش و تار شدن دوباره این ستاره سرخ رنگ را در یک فاصله زمانی 11 ماهه در سال 1638 مشاهده کرد.

درحالی‌که انتظار نمی‌رفت نواختر دوباره ظاهر شود، این جسم درحال چشمک زدن و خاموش شدن بود. وجود آن با روشنایی متغیرش، با عقیده ارسطویی که آسمان‌ها کامل و ثابت هستند، در تضاد بود.

«یوهان هولیوس» نیز آن را از سال 1659 تا 1682 مشاهده کرد و در اثر تاریخی خود، Prodomus Astronomiae وارد کرد. او نام آن را در سال 1662، به دلیل تغییرات عجیبش میرا گذاشت. میرا درخشان‌ترین و معروف‌ترین تپ‌اختر طولانی مدت در آسمان است.