آرامگاه سیبویه شیراز
محل دفن سیبویه
سیبویه، نحوی برجسته ایرانی و بنیان‌گذار دستور زبان عربی، از چهره‌های تأثیرگذار جهان اسلام به شمار می‌آید. آرامگاه منسوب به وی در شهر شیراز، نه تنها یادمانی تاریخی است، بلکه نمادی از سهم عمیق ایرانیان در شکل‌گیری دانش‌های اسلامی به‌ویژه در حوزه زبان‌شناسی عربی محسوب می‌شود.
سیبویه کیست
ابوبشر عمرو بن عثمان بن قنبر، معروف به سیبویه، در حدود سال ۱۴۸ هجری قمری (۷۶۵ میلادی) در منطقه بیضای فارس (نزدیک شیراز امروزی) متولد شد. وی از موالی (بردگان آزاد شده) قبیله بنی حارث بن کعب بود. سیبویه در دوران جوانی برای تحصیل به بصره رفت و در آنجا تحت تعلیم خلیل بن احمد فراهیدی، پایه‌گذار علم عروض و از بزرگان نحو، قرار گرفت.
سیبویه کتاب مشهور خود به نام «الکتاب» را در بصره تألیف کرد؛ اثری که نخستین و یکی از مهم‌ترین منابع نحو زبان عربی به شمار می‌رود و ساختار علمی این زبان را بنیان نهاد.
پس از حضور در مناظره‌ای معروف با کسائی در بغداد، که به دلیل جانبداری درباریان از کسائی و بی‌احترامی به سیبویه، تلخ و ناامیدکننده بود، او به زادگاه خود بازگشت و به روایتی، در همان‌جا درگذشت.
زندگی‌نامه سیبویه
اگرچه در مورد محل دقیق دفن سیبویه اختلافاتی وجود دارد، اما دو مکان به عنوان آرامگاه وی شناخته می‌شوند:
شهر شیراز – محله سنگ سیاه (آرامگاه اصلی و رسمی)
بندر سیراف در استان بوشهر – که برخی منابع محلی آن را محل دفن وی دانسته‌اند
بقعه سیبویه در محله سنگ سیاه شیراز واقع شده و در دوران اسلامی ساخته شده است. این بنا در گذر زمان دچار فرسایش شد تا آنکه توسط استاد معصومی، استاد دانشگاه صنعتی اصفهان و از اعضای ایل قشقایی، مرمت و بازسازی شد.
این آرامگاه در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۷۹ با شماره ثبت ۳۰۶۷ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است.
کتاب الکتاب سیبویه
بنای کنونی آرامگاه سیبویه، ساختاری ساده ولی با هویت فرهنگی عمیق دارد. با الهام از معماری سنتی شیراز، بقعه دارای فضایی آرام و محصور است و نماد فروتنی علمی فردی است که تأثیر جهانی داشت. مصالح سنتی، طاق‌نماهای ایرانی و کتیبه‌ای سنگی با نام سیبویه از ویژگی‌های شاخص این بنا هستند.
"سیبویه" واژه‌ای فارسی با ریشه "سیب" است و پسوند -ویه که در اسامی ایرانیان قدیم چون دادویه، زادویه و ... کاربرد داشته. معنی تحت‌اللفظی آن «بوی سیب» یا «منسوب به سیب» است.
در منابع غربی، نام او به صورت Sibawayh یا Siboyeh ثبت شده است.
مولانا جلال‌الدین بلخی نیز در یکی از ابیات خود نام او را به‌صورت قافیه آورده و تلفظ اصیل فارسی‌اش را تثبیت کرده است:
گفت حق است این ولی ای سیبویه
اِتَّقِ شَرَّ مَنْ أَحْسَنتَ إِلَیْه
سیبویه را می‌توان پدر نحو عربی دانست. اثر او «الکتاب» نه‌تنها منبع اصلی نحویان بصره و کوفه شد، بلکه تا قرن‌ها کتاب درسی مدارس زبان عربی در جهان اسلام بود. روش علمی، طبقه‌بندی دقیق قواعد و استناد به شعر و قرآن، ویژگی‌های برجسته «الکتاب» هستند.
در دوران خلافت عباسیان، سیبویه به بغداد رفت و در یک مناظره علمی با کسائی، نحوی درباری، شرکت کرد. بحث حول استفاده از شاذ و گویش‌های نادر بود. در آن مناظره، گرچه بسیاری از علمای مستقل از نظر علمی حق را به سیبویه دادند، اما درباریان و حاکمان از کسائی حمایت کردند. این رویداد باعث رنجش شدید سیبویه شد و به گفته برخی، همین مسئله باعث بیماری و وفات زودهنگام او در شیراز شد.
1. آرامگاه سیبویه کجاست؟
آرامگاه سیبویه در شهر شیراز، محله سنگ سیاه واقع شده و یکی از آثار تاریخی مربوط به دوران پس از اسلام است.
2. چه کسی آرامگاه سیبویه را بازسازی کرده است؟
این بقعه توسط استاد معصومی، استاد دانشگاه صنعتی اصفهان و از اعضای ایل قشقایی، بازسازی و مرمت شده است.
3. سیبویه که بود و چرا اهمیت دارد؟
سیبویه از دانشمندان بزرگ ایرانی در علم نحو زبان عربی بود و کتاب معروف «الکتاب» را به عنوان اولین منبع جامع دستور زبان عربی تألیف کرد.
4. چه ویژگی‌هایی آرامگاه سیبویه را خاص می‌کند؟
این آرامگاه علاوه بر ارزش تاریخی، نماد مشارکت ایرانیان در فرهنگ و علم اسلامی است و معماری ساده اما هویتمند دارد.
5. آیا آرامگاه سیبویه ثبت ملی شده است؟
بله، آرامگاه سیبویه در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۷۹ با شماره ۳۰۶۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
آرامگاه سیبویه در شیراز، نه تنها یادمانی برای بزرگداشت یک شخصیت علمی است، بلکه نماد نقش مهم ایرانیان در شکل‌گیری علوم اسلامی، به‌ویژه زبان‌شناسی عربی است. بازدید از این بقعه فرصتی است برای تأمل در پیوندهای عمیق میان فرهنگ ایرانی و زبان عربی و ارج نهادن به دانشمندانی که با وجود چالش‌های سیاسی و فرهنگی، سهمی جاودانه در تمدن اسلامی داشتند.
گرد آوری:بخش گردشگری بیتوته
