بیشتر مردم ایران با موضوع سگهای زنده یاب پس از زلزله بم آشنا شدند؛ زمانی که صلیب سرخ آلمان برای یافتن افراد زنده از زیر آوار زلزله سگهای زنده یابشان را با خود آورده بودند. اما حضور سگهای زنده یاب به اندکی قبل تر یعنی سال ۷۸ بر می گردد زمانی که مسولان وقت هلال احمر از ضرورت وجود این سگ‌ها آگاه شده و از سگ های تجسس ارتش و سپاه کمک گرفتند. اما شاکله اصلی این کار بعد از زلزله بم و با توافقی که با صلیب سرخ آلمان منعقد شد، آغاز شد.
سگ از گذشته‌های دور در کنار انسان
پیوند میان انسان و سگ بسیار قدیمی است. سگ ها و انسان ها حدود ۱۲ هزار سال است که در کنار هم زندگی می کنند. در طول تاریخ شاهد به خدمت گرفتن سگ توسط انسان برای انجام اموری همچون شکار، چوپانی و دفاع بوده ایم اما مسلما' جستجو و نجات اصیلی ترین حرفه سگ ها است.
در قرن هفدهم در کشور سوئیس از سگ ها برای شکستن مسیر در برف عمیق استفاده می کردند؛ به طوری که مدارک باقی مانده از آن سال ها نشان می دهد که یک سگ به نام «بری» ۴۰ نفر را در طول عمر خود نجات داده است. همچنین در جنگ جهانی اول (حمله به لندن) از سگ ها برای یافتن تلفاتی که مدفون شده بودند، استفاده شد.
در زمان جنگ جهانی دوم در ایالات متحده به دلیل تهدید بمب، نخستین واحدهای سگ های جستجو و نجات در سانفرانسیسکو و کالیفرنیا تشکیل شد اما پس از جنگ منحل شدند. در حدود سال ۱۹۶۹ توسط بیل سیروتاک نخستین واحد سگ جستجو و نجات داوطلب در سیاتل تشکیل شد. در دهه بعد واحدهای سگ های جستجو و نجات ابتدا در غرب ایالات متحده و به دنبال آن در اوایل ۱۹۸۰ واحدهای دیگری در شمال شرقی و جنوب ایالات متحده تشکیل شدند.
