خبرگزاری مهر، یادداشت مهمان- علی صارمیان، پژوهشگر رسانه: شاهی پر شوکت بر سواری مدافع ایران زانو بزند. بازآفرینی آن زانو زدن، در این پویش، به معنای درس اعتراف به اهمیت تاریخ یک ملت در برابر قدرت مغرور است. اعتراف به کرامتی که در برابر تحقیر فرسوده نشده. کرامت یعنی شأنی که از دل رنج، معنا می‌سازد و از دل معنا، ایستادگی ملی.
تحقیر حافظه یک ملت متمدن در این زمینه، تلاش نظام‌مند برای حذف خاطرات نسل‌های میهن‌پرست و تضعیف امید است. ایستادگی، استمرار در حفظ معناست، حتی وقتی ابزارهای بیرونی از کار افتاده‌اند. خواه ویتنام و یمن باشد خواه ایران. آنها نیز به این خاطره در دل تاریخشان جستجویی را آغاز خواهند کرد و ایرانیان سرراست‌تر به نبرد غرب ایران و قصه والرین می‌رسند.
حقیقت، در این روایت، با آمار یا قدرت اثبات نمی‌شود؛ حقیقت آن چیزی‌ست که در حافظه جمعی باقی می‌ماند، حتی وقتی به دلایل مادی انکار می‌شود.
این مصاف برای گفتگوی برابر لازم است. گفت‌وگو، لحظه‌ایست که طرف مقابل به رسمیت شناختن را آغاز می‌کند، از کجا؟ از درک ناتوانی در حذف آن‌چه پابرجا مانده.
زانو زدن، اعتراف به شکست سلطه‌طلبی در برابر معناست. معنا، در ایران امروز، نهفته در حافظه‌ایست که فراموش نکرده و در صدایی‌ست که خاموش نشده. این پویش، آغاز گفت‌وگویی تازه است.
بر پایه احترام، بر بنیاد آن‌چه ایستاده مانده است. برای ایرانیان این قصه کهنه است. برای غرب تازه خواهد بود تا تاریخ را معلم خویش بدانند.
