عصر ایران - در دهه ۱۹۷۰ میلادی، اتحاد جماهیر شوروی وسیله پرنده‌ای منحصربه‌فرد به نام «اورلیونوک» (به معنی «جوجه عقاب») را توسعه داد که ویژگی‌های پروازی هواپیما و قابلیت حرکت روی سطح آب را ترکیب می‌کرد. این وسیله که تا سال ۱۹۹۳ در خدمت باقی ماند، نمونه‌ای از «اکرانُوپلان» (Ekranoplan) بود.
اورلیونوک می‌توانست تنها چند متر بالاتر از سطح آب با سرعتی حدود ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کند. این توانایی ناشی از بهره‌گیری از پدیده‌ای به نام «اثر سطح» (Ground Effect) بود؛ جایی که هوای فشرده‌ای زیر بال تشکیل می‌شد و باعث افزایش نیروی برآ و کاهش نیروی پسای هوا می‌گردید.
این اکرانوپلان قادر بود تا ارتفاعی در حدود ۳۰۰۰ متر اوج بگیرد و برد عملیاتی آن حدود ۱۵۰۰ کیلومتر بود. طول کلی آن نزدیک به ۵۸ متر و ظرفیت حمل آن حدود ۱۵۰ نیروی پیاده یا تجهیزات مشابه بود.
هدف اصلی طراحی اورلیونوک، انتقال سریع نیروها و تجهیزات در امتداد خطوط ساحلی بود. سرعت بالا و ارتفاع پایین پرواز، تشخیص آن را توسط رادار دشوار می‌کرد. با این حال، به دلیل هزینه‌های بالا و پیچیدگی‌های عملیاتی، تولید آن محدود به سه دستگاه عملیاتی شد.
از سال ۲۰۰۷ میلادی، یکی از این اکرانوپلان‌ها در موزه تاریخ نیروی دریایی روسیه در مسکو در معرض دید عموم قرار گرفته است.
