به گزارش همشهری آنلاین، این قسمت از آسمان که داخل قاب تصویر تلسکوپ دیده می‌شود و ترکیب ستاره‌ها، کهکشان‌ها یا غبارها، یک صحنه چشم‌نواز ساخته، بخشی از صورت‌فلکی «پگاسوس» را در آسمان پوشش می‌دهد که گستره‌ای به اندازه‌ی یک قرص کامل ماه دارد. ستاره‌های درخشان‌تر تصویر، «خط‌های پراش» دارند؛ همان پرتوهایی که به‌خاطر پایه‌های درونی تلسکوپ‌های بازتابی دیده می‌شوند و همه‌شان در کهکشان راه شیری خودمان قرار دارند.
به نقل از ناسا، در پس‌زمینه، ابرهای گسترده‌ی غبار میان‌ستاره‌ای را می‌بینیم که بالای صفحه‌ی کهکشان گسترده شده‌اند و نور ستارگان راه شیری را بازتاب می‌دهند. این ابرها که «ابرهای نازک غباری کهکشانی» یا همان «سحابی‌های بازتابی بسیار کم‌نور» نامیده می‌شوند، با ابرهای مولکولی راه شیری در ارتباط هستند. در حقیقت، ابر پراکنده‌ای به نام «ام‌بی‌ام 54» که کمتر از هزار سال نوری از ما فاصله دارد، این صحنه را پر کرده است.
در میان این ابر غباری، کهکشانی مارپیچی و درخشان به نام «ان‌جی‌سی 7497» دیده می‌شود که حدود ۶۰ میلیون سال نوری دورتر قرار دارد. این کهکشان که تقریباً از لبه دیده می‌شود، درست در مرکز تصویر جا خوش کرده و بازوهای مارپیچی و رگه‌های غباری‌اش شبیه به همان رنگ‌ها و ساختارهای ستاره و غبار در کهکشان خودمان جلوه می‌کند.
منبع: فرارو
منبع خبر "
همشهری آنلاین" است و موتور جستجوگر خبر تیترآنلاین در قبال محتوای آن هیچ مسئولیتی ندارد.
(ادامه)
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت تیترآنلاین مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هرگونه محتوای خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
