جهان برای اولین بار در سال ۱۹۸۸ نگاهی به B-2 انداخت و این هواپیما در سال ۱۹۹۳ به نیروی هوایی تحویل داده شد. با این حال در اوایل سال ۱۹۹۵ گزارش‌های اداره محاسبات عمومی (GAO) نشان داد که سیستم رادار تعقیب و اجتناب از عوارض زمین (TFTA) در تشخیص یک ابر بارانی از دامنه کوه مشکل دارد.
علاوه بر این پوشش فلزی رادارگریز B-2 به راحتی در باران گرما و رطوبت تخریب می‌شد. رطوبت به قدری دردسرساز بود که هواپیما باید در آشیانه نگهداری می‌شد و فقط برای انجام ماموریت در محیط‌های مساعد با رطوبت نسبتا کم بدون بارش و دمای متعادل مناسب بود.
به گزارش خبرآنلاین به نقل از گجت نیوز، در واقع یک سوءتعبیر بزرگ از حقایق مربوط به گزارش اداره محاسبات عمومی (GAO) وجود داشت که تا به امروز ادامه یافته است. در سال ۱۹۹۷ ژنرال جان شاود از نیروی هوایی در مقاله‌ای برای واشنگتن پست نوشت که سه نسخه اولیه از B-2 وجود داشته است. اولین نسخه Block 10 بود و پس از آن Block 20 و در نهایت Block 30 با پیکربندی نهایی عرضه شدند.
یک نقص شناخته‌شده در پوشش مقاوم در برابر باران در مدل‌های Block 10 وجود داشت. در طول ساخت لبه جلویی پوشش به اشتباه اعمال شده بود که منجر به فرسایش آن در باران می‌شد. به گفته شاود گزارش GAO فقط بر روی Block 10 و چند هواپیمای Block 20 متمرکز بود نه Block 30 ارتقایافته که نه تنها در برابر باران و رطوبت بالا بلکه در برابر دماهای منفی ۶۵ تا ۱۲۰ درجه فارنهایت نیز مقاومت می‌کند.
شاود ادعا کرد که هر دو مشکل تا سپتامبر ۱۹۹۷ برطرف شده‌اند و تمام بمب‌افکن‌های B-2 تا سال ۲۰۰۰ به پیکربندی Block 30 ارتقا خواهند یافت. امروزه نیروی هوایی کمتر از ۲۴ فروند بمب افکن B2 در ناوگان خود دارد که همگی قادر به پرواز در باران هستند.
