تالاب مهارلو که به‌عنوان دریاچه مهارلو شناخته می‌شود، بخشی از منطقه شکار ممنوع مهارلو شیراز به شمار می‌رود. این دریاچه با مساحت ۲۴ هزار هکتار در ارتفاع ۱۵۶۰ متری از سطح دریا قرار دارد. طول دریاچه مهارلو ۳۱ کیلومتر و حداکثر پهنای آن ۱۱ کیلومتر است. عمق متوسط دریاچه ۵۰ سانتی‌متر و عمیق‌ترین نقطه آن در زمان پر آبی سه متر است. آب این دریاچه از نوع کلرید، سدیم، منیزیم و سولفات سدیم است و در فصل‌های خشک سال، یکی از کانسار‌های بزرگ نمک ایران محسوب می‌شود.

مهارلو دریاچه‌ای فصلی است که در فصل تابستان، بخش عمده آن خشک و دوباره با بارش باران در فصل پاییز و زمستان آبگیری می‌شود. آب این دریاچه از طریق بارش‌های جوی و رودخانه خشک شیراز و سلطان آباد تامین می‌شود. این رودخانه‌ها سیلاب‌های غرب شیراز را جمع می‌کنند به دریاچه مهارلو می‌ریزند. همچنین در حوزه آبریز دریاچه مهارلو چشمه‌های متعددی وجود دارد که به دریاچه می‌ریزند.

دریاچه مهارلو پناهگاه حیات‌وحش و زیستگاه پرندگان مهاجر به شمار می‌رود. این پرندگان در صورت مساعد بودن شرایط زیست تا اواسط پاییز در مناطق تالابی فارس و دریاچه مهارلو می‌مانند. هر ساله جمعیت فراوانی از فلامینگو‌ها به این منطقه می‌آیند. شور بودن آب دریاچه مهارلو موجب سازگاری این پرنده می‌شود. چرا که غذای اصلی فلامینگو‌ها موجودی شور پسند به نام آرتمیا است و در آب مهارلو فراوان یافت می‌شود.

در دریاچه مهارلو به‌دلیل شوری آب و نور فراوان، نوعی جلبک سبز بی‌خطر تک سلولی به نام دونالیلا سالینا رشد می‌کند. این جلبک خوراک میگوی آب شور یا آرتمیا یک سانتی‌متری است که در آب‌های شور مثل مهارلو زندگی می‌کند. جلبک سالینا با افزایش دما و غلظت نمک، نوعی ماده بتاکارتن ایجاد می‌کند که موجب تغییر رنگ آب دریاچه می‌شود.

دریاچه مهارلو در حدود ۱۸ کیلومتری جنوب شرقی شیراز و حدود ۶۰ کیلومتری جاده شیراز به فسا واقع شده است. این دریاچه در نزدیکی روستای مهارلو یا دشت گل قرار دارد.

برای رفتن به دریاچه مهارلو باید به استان فارس و شهر شیراز سفر کنید. سپس جاده شیراز به فسا را در پیش بگیرید و بعد از طی حدود ۶۰ کیلومتر از مسیر، به روستای مهارلو برسید. از آن‌جا می‌توانید راهی دریاچه شوید.