بمب‌افکن B-2 اسپریت با قابلیت‌های بی‌نظیر خود، دهه‌ها است که در کانون توجهات قرار دارد. سیستم پیشرانه این بمب افکن نه‌تنها قدرت لازم برای پروازهای بین‌قاره‌ای را تأمین می‌کند، بلکه عنصر اصلی در پنهان ماندن از دید رادارها و سامانه‌های شناسایی فروسرخ به‌شمار می‌رود. فناوری به کار رفته در موتورهای B-2 اسپریت، آن را به یکی از مخوف‌ترین سلاح‌های نیروی هوایی آمریکا تبدیل کرده است.
به گزارش گجت نیوز، بمب‌افکن B-2 اسپریت (B-2 Spirit) نیروی خود را از چهار موتور توربوفن بدون پس‌سوز جنرال الکتریک F118-GE-100 (General Electric F118-GE-100) می‌گیرد. این موتورها به‌طور خاص برای اولویت‌بندی رادارگریزی بر سرعت توسعه یافته‌اند و گرمای فروسرخ و امضای راداری کمتری نسبت به موتورهای جت جنگی سنتی تولید می‌کنند. جاسازی عمیق این موتورها در داخل بال و استفاده از ورودی‌های S-شکل، باعث می‌شود B-2 از شناسایی راداری و فروسرخ فرار کند و همین امر آن را همچنان بی‌رقیب نگه داشته است.
هر موتور F118 حدود ۱۷,۳۰۰ پوند نیروی رانش تولید می‌کند که به B-2 ظرفیت رانش کلی نزدیک به ۷۰,۰۰۰ پوند می‌دهد. اگرچه این میزان کمتر از بسیاری از جت‌های مافوق صوت است، اما B-2 برای پروازهای زیرصوت و طولانی‌مدت طراحی شده که در آن استقامت و رادارگریزی بر سرعت ارجحیت دارد. این بمب‌افکن می‌تواند با سرعت زیرصوت تقریباً ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت (۵۶۰ مایل بر ساعت) در ارتفاعات بالا حرکت کند.
با استفاده از سوخت داخلی به تنهایی، B-2 می‌تواند حدود ۱۱,۰۰۰ کیلومتر (۶,۰۰۰ مایل دریایی) پرواز کند. با سوخت‌گیری هوایی که به‌طور معمول در مأموریت‌های جهانی انجام می‌شود، این پرنده به یک بمب‌افکن واقعاً بین‌قاره‌ای تبدیل می‌گردد و قادر است از پایگاه‌های ایالات متحده در قاره آمریکا پرواز کرده و اهدافی را در سراسر جهان مورد اصابت قرار دهد.
اگرچه عبارت «مسافت پیموده شده» معمولاً برای هواپیماهای نظامی استفاده نمی‌شود، اما B-2 در سرعت کروز تقریباً ۴.۲ لیتر در هر کیلومتر به ازای هر موتور سوخت مصرف می‌کند. با توجه به ظرفیت سوخت ۷۵,۰۰۰ لیتری آن، این بمب‌افکن بر اساس استانداردهای غیرنظامی اصلاً کم‌مصرف نیست. اما از نظر استراتژیک، برای حمل ۱۸,۰۰۰ کیلوگرم سلاح در مسافت‌های وسیع و بدون شناسایی بهینه شده است؛ قابلیتی که بی‌نظیر است.
نبود پس‌سوز در موتورهای F118، انتخابی عمدی برای کاهش امضاهای حرارتی و صوتی است. این تصمیم، حداکثر سرعت B-2 را محدود می‌کند اما قابلیت بقای آن را در حریم هوایی به شدت دفاع شده، به‌طرز چشمگیری بهبود می‌بخشد. این ویژگی در کنار پوشش جذب‌کننده رادار و طراحی بال پرنده (flying wing)، به این هواپیما امکان می‌دهد از پیشرفته‌ترین سیستم‌های شناسایی عبور کند. از اولین حضور رزمی خود در جنگ کوزوو در سال ۱۹۹۹، B-2 در عراق، افغانستان، لیبی و اخیراً در عملیات‌هایی در ایران نیز شرکت داشته است. به‌رغم ده‌ها سال عمر، ارتقاهای مداوم در اویونیک، موتورها و پوشش‌ها آن را همچنان مرتبط و کارآمد نگه داشته است.
