همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: همه‌چیز از سال ۱۹۴۲ و با تهاجم ژاپن به سنگاپور شروع شد. این اقدام نظامی، ایالات متحده را از ۹۰درصد منابع کائوچوی طبیعی خود محروم کرد؛ ماده‌ای که نه فقط برای تایر خودروهای نظامی، بلکه برای تولید چکمه، ماسک گاز و تجهیزات پزشکی نیز حیاتی بود.

این کمبود شدید، دولت آمریکا را وادار به همکاری با شرکت‌های بزرگ تایرسازی کرد تا به سرعت جایگزینی برای کائوچوی طبیعی پیدا کنند. نتیجه این همکاری، تولید انبوه نوعی لاستیک مصنوعی به نام GRS بود. البته ایده لاستیک مصنوعی جدید نبود؛ پیش از آن، شیمی‌دانان آلمانی مانند فریتز هافمن در سال ۱۹۰۹ و شرکت IG Farben با محصول Buna S در سال ۱۹۲۹، پایه‌های این فناوری را گذاشته بودند.

اما این بحران جنگ بود که تولید لاستیک مصنوعی را از یک نوآوری آزمایشگاهی به یک صنعت عظیم تبدیل کرد. تا سال ۱۹۴۵، آمریکا ماهانه حدود ۷۰هزار تن از این ماده را تولید می‌کرد. امروزه، بیش از دو سوم لاستیک مصرفی در آمریکا و حدود ۶۰ درصد از تایرهای برندهای بزرگ جهانی، از نمونه‌های تکامل‌یافته همین لاستیک‌های مصنوعی ساخته می‌شوند؛ نوآوری‌ای که از دل یک ضرورت نظامی متولد شد و چهره صنعت حمل‌ونقل را برای همیشه تغییر داد.