همه چیز، اعم از حمایتهای رئیس جمهور از موضوعات زنان، فرصت افزایش سهم مدیربتی بانوان و به ویژه تخصص و جوانی شخص خانم زهرا بهروز آذر، انتظارات بجایی را از معاونت ریاست جمهوری در امور خانواده و زنان ایجاد کرده بود که ظاهرا چندان برآورده نشده است.

 

به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، با گذشت یک سال از آغاز به‌کار دولت مسعود پزشکیان، انتظار می‌رفت معاونت امور زنان و خانواده با بهره‌گیری از حمایت‌های رئیس‌جمهور و فضای نسبتاً بازتر برای حضور زنان در عرصه‌های مدیریتی، گام‌های مؤثری در راستای بهبود شرایط زنان بردارد. به این موارد اتفاقا انگیزه های اولیه خانم معاون را هم باید اضافه کرد. اما با این حال، به نظر می‌رسد این معاونت تاکنون نتوانسته آن‌گونه که شایسته است، از ظرفیت‌های خود برای تحقق عدالت جنسیتی و رفع مشکلات زنان بهره ببرد.

انتظارات برآورده‌نشده است.

 

از جمله اقداماتی که می‌توانست در اولویت کار این معاونت قرار گیرد، پیگیری تصویب لایحه حمایت از زنان در برابر خشونت خانگی بود که سال‌هاست مسکوت مانده است. همچنین، توجه به معضلاتی مانند کودک‌همسری، نابرابری اقتصادی، و حمایت از زنان سرپرست خانوار از دیگر مواردی بود که جامعه زنان امیدوار به تحقق آن در سایه این دولت بود. متأسفانه تاکنون اقدام عملی و مؤثری در این زمینه‌ها مشاهده نشده است.

 

این معاومت خروجی قانونی یا راهبردی نیز نداشته است؛  همچنین فاقد ابتکار، ارتباط رسانه‌ای، و تولید اثر ملی است.  سامانه شفاف عملکردی هم ندارد.

در شرایطی که زنان با مسائل متعددی مانند خشونت، تبعیض، و مشکلات معیشتی دست و پنجه نرم می‌کنند، انتظار می‌رفت معاونت امور زنان با استفاده از جایگاه رسمی خود، صدای آنان باشد و در عرصه‌های مختلف سیاست‌گذاری و رسانه‌ای حضوری فعال داشته باشد. اما تاکنون موضعگیری شفاف و اقدام عملی قابل‌توجهی از سوی این نهاد دیده نشده است.

 

 

با توجه به جوانی و تخصص خانم بهروز آذر، رئیس این معاونت، و حمایت‌های رئیس‌جمهور از زنان، این نهاد می‌تواند با تحرک بیشتر و برنامه‌ریزی دقیق‌تر، از وضعیت فعلی خارج شود. ضروری است که معاونت امور زنان با ارائه گزارش‌های شفاف، برگزاری جلسات کارشناسی مؤثر، و تعامل بیشتر با نهادهای مدنی و رسانه‌ها، گام‌های عملی در جهت بهبود شرایط زنان بردارد.

 

اگرچه معاونت امور زنان و خانواده در این یک سال نتوانسته انتظارات را برآورده کند، اما فعلا فرصت برای جبران این کاستی‌ها وجود دارد. امید است با بازنگری در شیوه‌های کاری و افزایش تعامل با جامعه زنان، این نهاد بتواند به بازوی مؤثری برای تحقق عدالت جنسیتی و بهبود شرایط زندگی زنان تبدیل شود. دولت پزشکیان نیز می‌تواند با حمایت بیشتر از این معاونت، به وعده‌های خود در زمینه عدالت‌خواهی و توجه به حقوق زنان عمل کند. در غیر این‌صورت، معاونت امور زنان نه‌تنها عضو بی‌خاصیت‌ دولت باقی خواهد بود، بلکه به نمادی از  یک نهاد با مصرف‌گرایی انتخاباتی و سیاسی در حوزه عدالت اجتماعی بدل خواهد شد.