در صورت حمله نظامی یا بمباران شهرها، نبود پناهگاه‌های مقاوم می‌تواند منجر به تلفات گسترده، آوارگی مردم، و فروپاشی نظم اجتماعی شود. ساخت پناهگاه‌ها به‌مثابه یک "سپر جمعی" می‌تواند جان هزاران نفر را نجات دهد.
شهرهایی که مجهز به زیرساخت‌های دفاعی و پناهگاهی هستند، در برابر شوک‌های جنگی کمتر دچار هرج‌ومرج، مهاجرت بی‌رویه و فروپاشی خدمات عمومی می‌شوند.
وجود پناهگاه‌های قابل اطمینان، احساس امنیت نسبی در میان مردم ایجاد می‌کند و از بروز ترس، فرار گسترده و از کار افتادن زندگی عادی در زمان تهدید نظامی جلوگیری می‌کند.
بسیاری از کشورها بر اساس تجربه جنگ‌های جهانی، جنگ سرد و درگیری‌های منطقه‌ای، شبکه‌ای از پناهگاه‌های عمومی، بیمارستان‌های زیرزمینی و مراکز پشتیبانی اضطراری ایجاد کرده‌اند. نداشتن این زیرساخت‌ها در کشورهایی که در معرض تهدید مستقیم هستند، نشانه‌ای از ضعف راهبردی و اهمال مدیریتی محسوب می‌شود.
در نبردهای امروز، تهدید تنها بمباران متعارف نیست. حملات سایبری، انفجارهای شیمیایی یا بیولوژیکی، و حملات هوایی دقیق می‌تواند در عرض چند ساعت شهرها را فلج کند. در چنین شرایطی، پناهگاه‌های امن نه‌تنها مکانی برای جان‌پناه بلکه پایگاهی برای مدیریت بحران محسوب می‌شوند.
ساخت پناهگاه، نباید واکنشی به جنگ باشد، بلکه باید بخشی از برنامه‌ریزی مستمر دفاع غیرنظامی تلقی شود. اگر دولتی در این زمینه کوتاهی کند، در برابر جان شهروندانش مسئول است و هزینه این غفلت در صورت بروز جنگ، جبران‌ناپذیر خواهد بود.
رئیس شورای اسلامی شهر تهران از بررسی ساخت پناهگاه در تهران توسط شورای شهری‌ها خبر داد.
مهدی چمران، رئیس شورای اسلامی شهر تهران، با اشاره به موضوع طراحی پناهگاه‌های شهری گفت: در خصوص پناهگاه‌ها، طرح‌هایی را در دستور کار داریم و با توجه به تجربه شخصی‌ام در جنگ، در این موضوع مباحثی خواهم داشت تا بتوانیم یک طرح خوب را ارائه داده و آن را به تصویب برسانیم.
وی به عنوان پناهگاه مناسب نیستند، مگر اینکه حداقل ۲۰ متر زیر بوستان پناهگاه ساخته شود و آنجایی که به درختان آسیب نرسد، با این وجود هم پارکینگ ساخته می‌شود و هم پناهگاه. البته این موضوع هم هنوز مشخص نیست که قابلیت اجرایی دارد یا نه.
