دانشمندان ژاپنی پلاستیکی جدید توسعه دادند که می‌تواند ظرف چند ساعت در آب دریا یا خاک مرطوب به‌طور کامل حل و ناپدید شود؛ این نوآوری امیدی تازه برای مقابله با بحران جهانی آلودگی پلاستیک به‌وجود می‌آورد. این ماده جدید که استحکام پلاستیک‌های نفتی را دارد، پس از تجزیه هیچ میکروپلاستیک مضری از خود به جای نمی‌گذارد.
براساس گزارش رویترز، درحالی‌که جهان با بحران فزاینده آلودگی پلاستیک دست‌وپنجه نرم می‌کند، پژوهشگران دانشگاه توکیو از یک دستاورد علمی بزرگی پرده برداشتند. آنها موفق به ساخت پلاستیکی شده‌اند که به سرعت در آب شور حل می‌شود و می‌تواند راهکاری بالقوه برای یکی از بزرگ‌ترین معضلات زیست‌محیطی عصر ما باشد.
طبق توضیحات محققان، این ماده جدید استحکام پلاستیک‌های سنتی مبتنی‌بر نفت را حفظ می‌کند، اما تفاوت اصلی آن در تجزیه‌پذیری است. هنگامی که این پلاستیک در معرض نمک (موجود در آب دریا یا خاک) قرار می‌گیرد، به اجزای اولیه سازنده خود تجزیه می‌شود. سپس این اجزا توسط باکتری‌های موجود در طبیعت به‌طور کامل هضم می‌شوند. مهم‌ترین ویژگی این فرایند این است که هیچ اثری از میکروپلاستیک‌ها، که امروزه در همه جا از اعماق اقیانوس‌ها گرفته تا جریان خون انسان یافت می‌شوند، باقی نمی‌ماند.
در آزمایشگاه محققان نشان دادند قطعه کوچکی از این پلاستیک پس از تنها یک ساعت قرارگرفتن در ظرفی از آب شور، کاملاً ناپدید شد. همچنین، یک قطعه 5 سانتی‌متری از آن می‌تواند پس از حدود 200 ساعت در خاک مرطوب به‌طور کامل تجزیه گردد. به گفته محققان، این ماده غیرسمی و غیرقابل اشتعال است و در فرایند تجزیه خود دی‌اکسید‌کربن منتشر نمی‌کند.
درحال‌حاضر، این پلاستیک به صورت تجاری در دسترس نیست و محققان درحال کار روی توسعه پوشش‌های محافظی است که امکان استفاده از آن را در بسته‌بندی و سایر کاربردهای روزمره فراهم کند، بدون آنکه قابلیت تجزیه‌پذیری سریع آن در طبیعت به خطر بیفتد.
پروفسور «تاکوزو آیدا»، سرپرست این پروژه، گفت که این نوآوری از هم‌اکنون توجه صنعت بسته‌بندی را به خود جلب کرده است. او می‌گوید: «کودکان نمی‌توانند سیاره‌ای را که در آن زندگی خواهند کرد انتخاب کنند. این وظیفه ما به عنوان دانشمند است که اطمینان حاصل کنیم بهترین محیط ممکن را برایشان به ارث می‌گذاریم.»
بااین‌حال، کارشناسان هشدار می‌دهند که هر جایگزین جدیدی برای پلاستیک با چالش‌های بزرگی روبه‌روست. رقابت با هزینه بسیار پایین تولید پلاستیک‌های سنتی و کمبود زیرساخت‌های لازم برای تولید انبوه، از مهم‌ترین موانع پیش روی تجاری‌سازی این فناوری‌ها هستند.
این پیشرفت درحالی صورت می‌گیرد که براساس پیش‌بینی برنامه محیط زیست سازمان ملل، حجم زباله‌های پلاستیکی ورودی به اقیانوس‌ها تا سال 2040 ممکن است سه برابر شود و سالانه به 37 میلیون تن برسد.
