همشهری آنلاین: فیلم‌های کمدی حاکمان بلامنازع گیشه هستند. چیدمان اکران به شکلی است که این فیلم‌ها بهترین و بیشترین سانس‌ها را بگیرند و بفروشند و تداوم فروششان چماقی بر سر فیلم‌های غیر کمدی و به طور مستقیم با غیر مستقیم راهی برای حذف تنوع از سینما باشد. هرچیز غیر از کمدی که بخواهد به پرده سینماها راه یابد ناچار از مقایسه با فروش کمدی‌هاست و در این مقایسه کمدی‌ها دست بالا را دارند. این وضعیت بیش از اینکه حاصل سیاست‌گذاری مسئولان و مدیران سینمایی باشد، نتیجه نقش‌آفرینی سینماداران است که در توزیع سانس ها به نحوی عمل می کنند که بیشترین سود را ببرند. جالب است که حتی سینماداران با همه کمدی‌ها نیز برخورد یکسانی ندارند. چیزی که پرفروش‌تر باشد که معمولا مبتذل‌تر هم هست، بیشتر روی اکران می‌ماند تا سود بیشتری به آنها برساند.
سینماداران با واگذار کردن سانس‌های بهتر و بیشتر به فیلم‌های کمدی شرایط رقابت عادلانه را از میان می‌برند و در عین حال در جهت‌دهی به سلیقه تماشاگران هم نقش‌آفرینی می‌کنند. این نقش‌آفرینی در حالی است که بخش دولتی با سرمایه‌گذاری کلان روی فیلم‌هایی با موضوعات خاص به دنبال هدایت سلیقه مخاطب است، اما عملا چون عموم سینماروها به آن نوع فیلم‌ها گرایشی ندارند، سینماداران با میدان دادن به فیلم‌های کمدی در ذائقه‌سازی برای مخاطبان از بخش دولتی موفق‌تر عمل می‌کنند.
با اینکه به نظر می‌رسد شرایط اکران عادی است و فیلم‌ها طبق روال معمول به روی پرده می‌آیند و می‌روند، اما اگر بدانیم از ۲۱ فیلم اکران‌شده از ابتدای سال فقط فیلم «دایناسور» حدود یک میلیون و ۷۰۰ هزار تماشاگر داشته و ۲۰ فیلم دیگر هیچ‌کدام به یک میلیون تماشاگر نرسیده، می‌فهمیم اکران سینما در وضعیت قرمز است.
برای خروج از این بن‌بست و متنوع شدن اکران سینما باید علاجی فوری اندیشید. حالا که تصدی‌گری دولتی در تمام وجوه سینمای ایران حضور تام و تمام دارد، چرا باید اکران به حال خود رها شود؟ توزیع سانس‌ها احتمالا تنها در صورت مداخله از بالاست که به عدالت نزدیک می‌شود و فیلم‌های غیرکمدی هم در این نزاع ناعادلانه شاید کمی فرصت برای دیده شدن پیدا کنند.
