در فیلم «ترمیناتور» که ۴۰ سال پیش، در ۲۶ اکتبر ۱۹۸۴، اکران شد، آرنولد شوارتزنگر نقش یک سایبورگ قاتل را بازی می‌کند که از سال ۲۰۲۸ به گذشته یعنی سال ۱۹۸۴ فرستاده شده است. این شخصیت که از آینده‌ای پساآخرالزمانی می‌آید و تصویری از آینده (بی احساس و خشک) را به مخاطبان دهه ۸۰ نشان داد. مردی که انگار ۴۰ سال جلوتر از زمان حال زندگی می‌کرد.

 

آرنولد هیچ‌گاه کار‌ها را نصفه و نیمه انجام نمی‌داد. برای نقش شکوفایی‌اش در «ترمیناتور»، ادعا کرد که هر روز ساعت‌ها با چشم‌بند تمرین می‌کرد تا نحوه باز و بسته کردن سلاح‌های آینده‌نگرانه را یاد بگیرد، او گفت: «تا واقعاً نشان دهم که من یک متخصص هستم که از سال ۲۰۲۸ به زمان حال در لس‌آنجلس برگشته‌ام.»

 

 این ترکیبی از تلاش خالصانه و هنر هوشمندانه بازاریابی بود که باعث شد حرفه آرنولد شوارتزنگر به اوج بی‌سابقه‌ای برسد. جذابیت خشک و بی‌احساس او نقش مهمی ایفا کرد؛ بازیگران کمی می‌توانند جمله ساده «من برمی‌گردم» را به یک عبارت ماندگار و نمادین تبدیل کنند. اما به همان اندازه مهم، تعهد و تمایل او به صرف ساعت‌ها تمرین برای رسیدن به اهدافش و صداقت در بیان این تلاش‌ها بود.

 

 او در مصاحبه‌ای در ژانویه ۱۹۸۵ با برنامه Breakfast Time بی‌بی‌سی گفت: «برای بازی کردن نقش یک ربات، باید خودت را به نوعی تعهد احساسی متفاوت قفل کنی. راه رفتنت کاملاً متفاوت است، نحوه دست گرفتن اسلحه‌ها فرق دارد، و حالت‌های چهره‌ات هنگام کشتن نیز متفاوت است، چون قرار نیست هیچ احساسی داشته باشی.»

 

او ایده بازی در نقش «مدل ترمیناتور T-۸۰۰» را به کارگردان فیلم، جیمز کامرون پیشنهاد داد و گفت: «فکر کردم این یک گام بزرگ در حرفه‌ام است، چون تا آن زمان همیشه نقش قهرمان را بازی کرده بودم، مثل فیلم‌های کونان. همچنین این نقش برای من جذاب بود، زیرا به عنوان یک ربات ظاهر میشدم و برای اولین بار در فیلمی بازی می‌کردم که لازم نبود فقط به توسعه فیزیکی تکیه کنم.

 

وقتی «ترمیناتور» در آمریکا به موفقیت تجاری بزرگی دست یافت، شوارتزنگر به مرحله بعدی حرفه‌اش فکر می‌کرد. او گفت: «این فیلم برای من دریچه‌ای به دنیای تازه‌ای باز کرد و البته مهم‌ترین نکته در بازیگری این است که بتوانی نقش‌های متنوعی بازی کنی و در یک نوع نقش محدود نشوی.»

 

برای شوارتزنگر، همه چیز درباره استفاده از فرصت‌ها بود. این قهرمان سابق مستر یونیورس در مسیر تبدیل شدن به «اولین ابرستاره کاملاً خودساخته» قرار داشت. جیمز کامرون، کارگردان فیلم در این باره گفت: «آرنولد در فیلم بزرگش، نقش خودش را بازی کرد یعنی یک اندروید؛ موجودی که ساخته شده بود و کسی که او را ساخته بود، خودش بود.»

 

به گفته یک منتقد: «درخشان‌ترین حرکت شوارتزنگر این بود که راز موفقیتش را با رسانه‌ها به اشتراک گذاشت.» او افزود: «طنز پنهان در کارش شاید به سختی دیده می‌شد، اما مطبوعات شیفته این بودند که او تلاش‌هایش را پنهان نمی‌کند و حرفه‌اش را به یک داستان جذاب تبدیل کرده است.»

 

 

این بدنساز معروف به «اُکسترین اتریشی» همیشه جاه‌طلبی‌اش را به شکلی آشکار و شاید بیشتر آمریکایی و جسورانه نسبت به اروپایی‌ها نشان می‌داد. پس از ساختن بدنی که چندین بار قهرمان مستر یونیورس شد، در سال ۱۹۷۷ با مستند-درام «پمپینگ آیرون» توجه عموم را جلب کرد. در همان سال در جشنواره کن به بی‌بی‌سی گفت که بازیگر آموزش‌دیده‌ای نیست، اما از بدنش به عنوان «وسیله‌ای برای ورود به سینما» استفاده می‌کند.

 

او گفت: «این چیزی است که تا زمانی که در بازیگری تثبیت شوم، مرا پیش می‌برد.» وقتی از او پرسیدند آیا فکر می‌کند استعداد بازیگری‌اش می‌تواند با مهارت بدنسازی‌اش برابر باشد، بدون شک پاسخ داد: «وقتی ۱۵ ساله بودم، گفته بودم بهترین بدنساز تمام دوران خواهم بود و این کار را انجام دادم. حالا به همان اندازه اطمینان دارم که بهترین بازیگر خواهم بود.»

 

تا اوایل دهه ۹۰، تقریباً همه چیز طبق برنامه پیش رفته بود. شاید بهترین بازیگر نبود، اما بدون شک یکی از بزرگ‌ترین ستارگان هالیوود بود. از فیلم «کونان بربر» به فیلم‌های علمی-تخیلی پرهزینه‌ای مثل «توتال ریکال» و «پرِدِتور» و کمدی‌های خانوادگی با مفهوم بالا مثل «دوقلوها» پیش رفت. هر حرکت حرفه‌ای‌اش یک شاهکار بازاریابی بود که به گروه‌های جمعیتی گسترده‌تری دست می‌یافت مثلا، در «ترمیناتور» اول او یک شرور ترسناک بود، اما در دنباله آن «ترمیناتور ۲: روز داوری» قهرمان شد.

 

در مستند بی‌بی‌سی سال ۱۹۹۱، او گفت: «برنامه‌ای دقیق ریختم، در کلاس‌های بازیگری، صدا و حذف لهجه شرکت کردم و برای خودم یک استراتژی بازاریابی تدوین کردم –، اما با مقاومتی بسیار شدید مواجه شدم.» در حالی که برخی از عوامل صنعت سینما نام خانوادگی اتریشی‌اش را مسخره می‌کردند و به او توصیه می‌دادند آن را تغییر دهد، شوارتزنگر در نهایت پیروز شد. او گفت: «همه به من می‌گفتند شانس کمی در این حرفه داری، چون هیچ‌کس از اروپا که ما بشناسیم، تا این حد موفق نشده است.»