به گزارش ایسنا، رسانه‌های محلی گزارش دادند که او در پاریس، جایی که بیش از ۵۵ سال در آن زندگی می‌کرد، چشم از جهان فرو بسته است.

سبک سالگادو با تصاویر سیاه‌ و سفید، تونالیته غنی و صحنه‌هایی عاطفی متمایز بود و بسیاری از بهترین عکس‌های او در جوامع محروم، به‌ویژه در آمازون و آفریقا گرفته شده‌اند. او اخیراً با مشکلات سلامتی نامشخصی روبه‌رو بود.

خانواده سالگادو در بیانیه‌ای اعلام کردند: «سباستیائو از طریق لنز دوربینش خستگی‌ناپذیر برای جهانی عادلانه‌تر، انسانی‌تر و زیست‌محورتر مبارزه کرد. او که به عنوان یک عکاس، پیوسته در حال سفر به سراسر جهان بود، در سال ۲۰۱۰ و در جریان کار بر روی پروژه‌ای در اندونزی به نوع خاصی از مالاریا مبتلا شد. ۱۵ سال بعد، عوارض این بیماری به سرطان خون شدید منجر شد که در نهایت جان او را گرفت.»

پیش‌تر، مؤسسه تِرا که توسط سالگادو و همسرش لیلیا وانیک سالگادو تأسیس شده بود، و آکادمی هنرهای زیبای فرانسه که او یکی از اعضای آن بود، خبر درگذشتش را اعلام کرده بودند، اما جزئیاتی از شرایط یا محل مرگ ارائه ندادند.

مؤسسه تِرا در بیانیه‌ای گفت: «سباستیائو بیش از آن‌که یکی از بهترین عکاسان زمانه‌مان باشد، با لنز دوربینش جهان و تناقضاتش را نمایان کرد.»

سالگادو در دوران فعالیت هنری‌اش جوایز بسیاری دریافت کرده و در سال ۱۹۹۲ به عضویت افتخاری آکادمی هنرها و علوم ایالات متحده و در سال ۲۰۱۶ به آکادمی هنرهای زیبای فرانسه انتخاب شده بود.

مهم‌ترین آثار او شامل مجموعه اخیر «آمازونیا»، «کارگران» که به نمایش کارگران در سراسر جهان می‌پردازدو «هجرت‌ها» (که با نام‌های «مهاجرت‌ها» یا «ساحل» نیز شناخته می‌شود) است؛ مجموعه‌ای که مردمان در حال جابه‌جایی، از جمله پناهجویان و ساکنان زاغه‌ها را مستند کرده است.

زندگی و آثار سالگادو در مستند «نمک زمین» (The Salt of the Earth) محصول سال ۲۰۱۴ به تصویر کشیده شد؛ فیلمی که توسط ویم وندرس و پسرش جولیانو ریبیرو سالگادو به صورت مشترک کارگردانی شده و در سال ۲۰۱۵ نامزد جایزه اسکار بهترین مستند شد.

سالگادو سال ۱۹۶۹ به فرانسه مهاجرت کرد؛ زمانی که برزیل تحت دیکتاتوری نظامی بود. او در سال ۱۹۷۳ در پاریس شروع به فعالیت تمام‌وقت در حوزه عکاسی کرد و سبک سیاه‌وسفید خود را توسعه داد.

نخستین پروژه‌های حرفه‌ای‌اش را در سال ۱۹۷۴ برای آژانس سیگما انجام داد. یک سال بعد، زندگی دهقانان و بومیان در آمریکای لاتین را برای آژانس گاما مستند کرد. پنج سال بعد، به آژانس معتبر مگنوم پیوست و بعدها ریاست آن را بر عهده گرفت.

سالگادو در سال ۱۹۹۴ از مگنوم خارج شد و همراه با همسرش آژانس عکاسی آمازونیا ایمج (Amazonia Images) را تأسیس کرد؛ آژانسی که به‌طور انحصاری به آثار خودش اختصاص دارد.

لوئیس ایناسیو لولا دا سیلوا، رئیس‌جمهور برزیل که سالگادو در طول دوران سیاسی‌اش از او حمایت کرده بود، خواستار یک دقیقه سکوت در مراسمی در پایتخت کشور برای ادای احترام به «یکی از بزرگ‌ترین عکاسی که جهان تاکنون به خود دیده» شد.

امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، تصویری از عکس سالگادو در آلاسکا را در حساب اینستاگرام خود منتشر کرد تا به او ادای احترام کند. سالگادو تابعیت فرانسه را نیز داشت.

نمایشگاهی شامل حدود ۴۰۰ اثر از سالگادو هم‌اکنون در شهر دوویل در شمال فرانسه برپاست.

سالگادو و همسرش از دهه ۱۹۹۰ برای احیای بخشی از جنگل بارانی آتلانتیک در ایالت میناژرایس برزیل فعالیت می‌کردند. در سال ۱۹۹۸ آن‌ها زمینی را که در اختیار داشتند، به ذخیره‌گاه طبیعی تبدیل کردند. در همان سال، مؤسسه تِرا را بنیان نهادند که به ترویج جنگل‌کاری و آموزش محیط زیستی می‌پردازد.

این موسسه تا به امروز بیش از ۳ میلیون درخت در شهر آیمورِس برزیل کاشته است؛ شهری در منطقه‌ای که پیش‌تر نیمه‌بیابانی بود. سالگادو در سال ۱۹۴۴ در همین منطقه متولد شده بود.

 منبع: اسوشیتدپرس