محققان می‌گویند ممکن است شما بیش از آنچه فکر می‌کنید به دوستانتان شبیه باشید. به گفته پژوهشگران، شما و دوستانتان نسبت به غریبه‌ها ژن‌های مشترک بیشتری دارید.
براساس گزارش تایم، تحقیقات پیشین نشان داده بود افراد از نظر ژنتیکی تاحدودی شبیه همسر و دوستان بزرگسال خود هستند و احتمالاً به همین دلیل انسان‌ها به‌طور طبیعی به‌سمت افرادی که با آنها اشتراکاتی دارند، جذب می‌شوند اما چگونه و چرا این اتفاق می‌افتد؟ محققان دانشگاه استنفورد، دوک و دانشگاه ویسکانسین-مدیسون 5 هزار جفت دوست نوجوان را بررسی کردند که هم‌کلاسی بودند. محققان اطلاعات جالبی درباره ژن‌های مشترک این دوستان پیدا کردند.
محققان دریافتند دوستان از نظر ژنتیکی بیشتر از افراد تصادفی شباهت دارند و حدود دوسوم آنها تقریباً به اندازه یک زوج متأهل شبیه یکدیگرند. «بنجامین دومینگو» (Benjamin Domingue)، استادیار دانشگاه استنفورد، می‌گوید این شباهت به اندازه کافی قوی است که قابل‌تشخیص باشد، البته به اندازه شباهت خواهر و برادرها نیست.
دومینگ می‌گوید:
«افراد خودشان انتخاب می‌کنند کنار کسانی باشند که شبیه خودشان هستند یا نیروهای دیگری مانند ساختارهای اجتماعی است که بر همه ما تأثیر می‌گذارند، این اتفاق را رقم می‌زند؟ شواهد ما درباره دوستان نشان می‌دهد این امر تا حد زیادی تأثیر ساختارهای اجتماعی است.»
نزدیکی دوستان می‌تواند به علت «شبیه‌گزینی (Homophily) اجتماعی» باشد: افراد براساس ویژگی‌های مشترک، پیوندهایی تشکیل می‌دهند که بسیاری از آنها را می‌توان به ژنتیک نسبت داد. طبق پژوهش حاضر، ممکن است پدیده دومی نیز به نام «ساختار اجتماعی» باعث شکل‌گیری دوستی شود. ساختار اجتماعی را عمدتاً ژنتیک شکل می‌دهد؛ برای مثال، برخی ویژگی‌های اجتماعی، مانند پیشرفت تحصیلی و شاخص توده بدنی، بین دوستان یکسان است.
محققان برای بررسی دقیق‌تر فرضیات خود ژنوم هم‌کلاسی‌ها را مقایسه کردند. آنها دریافتند هم‌کلاسی‌ها و دوست‌ها از نظر ژنتیکی بسیار بیشتر از افراد دیگر شبیه هم هستند. این امر نشان می‌دهد محیط و پیشینه مشترک ممکن است به شباهت ژنتیکی و دوستی مربوط باشد.
ژن‌ها و محیط‌های اجتماعی از بسیاری جهات درهم تنیده شده‌اند. محققان می‌گویند شباهت ژنتیکی بین هم‌کلاسی‌ها می‌تواند به دلایل مختلفی باید؛ از موقعیت مکانی مدرسه گرفته تا نوع والدینی که تصمیم می‌گیرند فرزند خود را به آن مدرسه بفرستند.
یافته‌های این پژوهش در PNAS منتشر شده است.
