هر دَمی همان دَم است که باید پایید، و دیرتر دنبالِ آنچه به دست نیاید بیهوده می‌دویم. زمان‌های از‌کَف‌رفته و فرصت‌های باخته را آوارِ ما کردند و ما آوارِ آیندگان نکنیم. شما را سپاس می‌گویم و سر خم می‌کنم - به لطف شما که مرا یادید و کاش شایسته‌ این همه مهربانی باشم. با آرزوهایی هر چه بزرگ‌تر برای فردای نمایش ایران، که بر دوشِ فرهنگ و همت و خلاقیت شما و نویسندگان در راه است.   پنجاه روز پیش از دم فرو بستنش، خانم شهلا لاهیجی که خدمات فرهنگی‌اش بر کسی پوشیده نیست در واپسین گفت‌وگوی راه دور، ناگهانی و برای نخستین‌بار خواست از خودمان چیزی برای او بفرستیم. ما گیج شدیم و نفهمیدیم چی!

از آن پس تماس ممکن نشد و بارها بازپرسیدن مژده (همسرم) و من از خودمان در روزهای بعد به جایی نرسید؛ و حالاست که فکر می‌کنم شاید چیزی باید می‌بود که ما را همبسته‌تر کند! پس اینک با سپاسگزاری بیکران از کانون و با اجازه‌ شما، این لطف را که به من دارید با فروتنی به خانم شهلا لاهیجی تقدیم می‌کنم - به پاس ایستادگی‌اش برای آزادی قلم، و آنکه این همه سال درگیری مرا با ممیزی کتاب از گردنم برداشت و با پشتیبانی متن، میان ما سپر شد.  یادش یاد که همواره از هر سپاسگزاری بی‌نیاز بود. پایدار باشید - جهان بیدار و فردا بر همه روشن باد!»