خبرگزاری میزان - در اینرمان قصه بخشی از خراسان بزرگ روایت میشود که در سالهای سلطنت سلطان حسین بایقرا با کمبود و قحطی آب روبرو شد. بستر زمانی اینداستان مربوط به سلسله تیموریان است که فرقه اسماعیلیان نفوذ زیادی بر آنها داشتند. ایننفوذ باعث شد مرد فاضل و وارستهای بهنام امیرعلی شیرنوایی به وزارت دربار تیموریان برسد.
تشکری «پریزاد» را در سبک نگارشی مکتب خراسان نوشته و علت اینکار را زندهکردن مکتبی عنوان کرده که سالهاست خاموش شده است. به اینترتیب او تلاش کرده اقلیم زادگاه خود و داستانهای قدیمیاش را با داستان و روایتی امروزی، بستر مکانی قصه خود قرار دهد.
در بخشی از این رمان آمده است: «گفت: استاد نورالدین، شما او را بهخوبی میشناسید. پوستین همان پوستینِ جدّش تیمور است، تنها فرقش این است که دارد نو میشود.
شنید: بهتر از تو، میشناسمش و بهتر از تو، بر اوضاع قصر و مملکت واقفم. تو باید به کاخ بروی و آنجا به مَردمت خدمت کنی. نیتت را پاک کن و خالص.
گفت: آنها قومِ اَغیارند استاد. غارتگری در جانشان نشسته، همانند گوشت و پوست. برایشان رعیت و هنرمند و بیهنر فرق ندارد. پایش که برسد، هنر را هم غارت میکنند.
شنید: برای نجات مردم و مملکتت با او همراه باش. همراه باش، نه همعقیده و همخُوی و همخصلت. مردم را نجات بده و از دربار بیرون بیا. سلطان هنوز کارهای ناسنجیده و خام میکند. افکارش هنوز قدرتِ حکمرانی ندارد.»
انتهای پیام/
