به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نفیسه غلامپور در برنامه «ارغنون» رادیو گفت‌وگو، با اشاره به شکل‌گیری زمینه موسیقی از دوران کودکی، گفت: از کودکی با موسیقی رادیو و تلویزیون همراه بودم و هرگاه زمزمه‌های «اندک اندک» را می‌شنیدم، خود را به تلویزیون می‌رساندم. در دوران مدرسه درگیر درس و امتحانات بودم و فرصتی دست نمی‌داد تا موسیقی را به صورت جدی دنبال کنم.
این کارشناس ارشد موسیقی از دانشگاه هنر ادامه داد: در 11 سالگی مدتی برای ساز کیبورد آموزش دیدم ولی به دلیل درس و مشق این رشته را ادامه ندادم. دانشکده فنی موسیقیِ قوی داشت و دانشجویان در کنار سنگین بودن دروس، سطح بالایی از موسیقی را مورد توجه قرار می‌دادند.
غلامپور گفت: کم کم موسیقی برایم پر رنگ شد تا جایی که ساز سنتور را انتخاب کردم و از دیگر سو بسیار موسیقی را گوش می‌دادم و بالاخره ساز استاد مشکاتیان را به عنوان ساز تخصصی انتخاب کردم.
وی با نگاهی مهندسی به تشریح اهمیت موسیقی دستگاهی پرداخت و گفت: تغییر موسیقی از شکل مقامی که در گذشته مرسوم بود، به موسیقی دستگاهی طی روندی تدریجی صورت گرفت و اساتید در این زمینه تحقیق و پژوهش کرده‌اند. تا قبل از دوران صفوی 12 مقام اصلی داشتیم که مشتمل بر 6 شعبه بود و به تدریج به دستگاه تبدیل شد و یکی از علل محتملِ آن، کاهش توان آهنگسازی در مدتی استاندارد برای یک اجرا بود.
وی این روند را دست‌مایه‌ای برای کار خلاقانه دانست و تأکید کرد: تا پیش از این بیان می‌شد که دستگاه‌ها یک وحی منزل هستند و باید عیناً اجرا شود و از این‌رو طی سالیان، دچار تکرار شدیم. با استفاده از گوشه‌های مختلف باید از فضایی حرکت کرد و از یک مبدأ به یک مقصد رسید. آهنگساز و نوازنده باید از این روندها ایده بگیرند و روندهایی مشابه را خلق کنند.
این نوازنده و مدرس سنتور گفت: پیش از دوره صفویه نظام ریتمیک گسترده بوده است. بعد از دوره صفوی بسیاری از این ریتم‌ها به دست فراموشی سپرده شد و طی ارتباط با موسیقی غربی، بیشتر نواهای ما شش هشتم و ریتم‌های دوچهارم و چهار چهارم بود.
غلامپور غلبه ریتم شش هشتم را موجب افت تنوعی ریتم‌ها در موسیقی ایرانی دانست و گفت: در سال‌های اخیر جنبشی برای احیای موسیقی قدیم ایران شکل گرفت تا بدانیم چه گنجینه‌ای در اختیار داشتیم تا دست‌مایه کار خلاقانه قرار گیرد و ما را از کلیشه‌های امروزی جدا سازد. بررسی رسالت موسیقی دوران قدیم از الزامات موسیقی ماست. از دیگر سو باید سنت موسیقی کشورهای همجوار که شامل ایرانی، عربی و ترکی است را باز شناسایی کنیم.
انتهای پیام/
