به گزارش خبرگزاري صدا وسيما ، سرگرد لیلا حیدری،  کارشناس ارشد اداره برآورد معاونت فرهنگی و اجتماعی فرماندهی انتظامی تهران بزرگ گفت :  اداره برآورد اجتماعی و افکارسنجی معاونت اجتماعی فرماندهی انتظامی تهران بزرگ، طی پژوهشی، به بررسی وضعیت کودک آزاری در شهر تهران بصورت می‌تواند تعیین کننده میزان کودک آزاری در سال‌های مورد بررسی باشد که در این تحقیق نیز به تفصیل بیان شده است.

در این پژوهش آمده است:

خشونت خانگی در شهر تهران به اشکال مختلف جسمی، روانی، اجتماعی، اقتصادی و جنسی وجود دارد و کودکان قربانیان این جرایم خانوادگی اند.
خشونت علیه کودکان به عنوان یک مساله مهم خانوادگی و اجتماعی تلقی می‌شود که تصویر روشنی از تجاوز و خشونت‌های خانگی را آشکار می‌سازد. خشونت علیه کودکان از پدیده‌های تاریخی و جهانی بوده که امروزه به عنوان یکی از اساسی‌ترین آسیب‌های اجتماعی و معضلات بهداشتی خانواده‌ها در شهر تهران شناخته شده است. این عمل غیر اخلاقی، یکی از معضلاتی است که، نه تنها بر وضعیت سلامت روح و جسم کودک و جامعه تأثیر می‌گذارد، بلکه آسیب پذیری سریع کودک را در برابر مسائل بهداشتی افزایش می‌دهد.

کودکان زیباترین شکوفه‌های هستی اند که خداوند آنان را، چونان نعمتی عظیم و بی پایان، به انسان‌ها مرحمت می‌کند، اما متاسفانه امروزه یکی از بزرگترین معضلات جوامع انسانی، ناسپاسی در برابر این نعمت بی منت الهی است.

کودکی که به درخواست والدین و بی اراده خویش قدم در این دنیا می‌نهد و مامن و پناهگاهی جز آغوش گرم خانواده و خصوصا پدر و مادر نمی‌شناسد، در سایه همین پناهگاه، پژمرده می‌شود؛ لذا کودک آزاری از جرایمی است که قلب هر انسانی را به درد می‌آورد. کودک آزاری به عنوان یک پدیده اجتماعی – فرهنگی که نشان دهنده بحران در یک جامعه است.

 

امروزه روند رو به رشدی در شهر تهران را طی می‌کند. در حالی که تعداد بی شماری از کودکان به علت فقر، سوء تغذیه، بیماری‌های واگیر دار و جنگ جان خود را از دست می‌دهند شاهد تعداد زیادی مرگ و میر کودکان بر اثر سوء رفتار هستیم.

 

مراقبت برای رشد اولیه و تکامل کودکان راهگشای زندگی آنان در آموزش خوداتکایی و زندگی مستقل در آینده است.

طی بررسی‌های انجام شده عواملی، چون طلاق، کاهش درآمد و فقر، بیکاری، اعتیاد والدین، ناآگاهی و فقر فرهنگی و... موجب بروز پدیده کودک آزاری می‌شود. درشهر تهران ناآگاهی خانواده‌ها نقش به سزایی کودک آزاری دارند. خانواده به عنوان اصلی‌ترین نهاد جامعه می‌تواند با آگاهی و هشیاری خود گام موثری در کاهش این آسیب‌ها دارد.

 

در خانواده‌های نابسامان کودکان نمی‌توانند آنطور که باید نیاز‌های جسمی، عاطفی و روانی خود را پاسخ گویند و در نهایت در آینده‌ای نه چندان دور به مسائل بزرگتری دچار می‌شوند. کودک آزاری پدیده ایست که اگرچه در بسیاری از سطوح پنهان نگاه داشته می‌شود، اما متاسفانه یکی از معضلات شهر تهران تلقی می‌شود. این جرم جزو بزهکاری‌های سیاه تلقی می‌شود، زیرا به دلیل ضعف جسمی و شخصیتی، بزه دیده نسبت به تضییع حقوق و آزاردیدگی وی، نوعا اعلام جرم نمی‌شود.

 

 پدیده کودک آزاری به معضلی اجتماعی تبدیل شده که نیازمند شناسایی و درمان ریشه‌ای هر چه سریع تردر جامعه می‌باشد.

از سوی دیگر ابعاد روانی ناشی از این پدیده نیز امری بسیار مهم و تأثیر گذار، است، به گونه‌ای که آینده کودک، خانواده و جامعه را دستخوش اثرات بسیار زیان بار و جبران ناپذیر می‌نماید.

 

از عوارض کودک آزاری و غفلت می‌توان به سلامت جسمی ضعیف (خستگی مزمن، ضعف سیستم ایمنی) بهداشت عاطفی و روانی ضعیف (افسردگی و اضطراب) مشکلات اجتماعی، اختلال عملکرد شناختی (نقص در توجه و مهارت حل مساله) مصرف مواد مخدر و مشکلات رفتاری (پرخاشگری) اشاره نمود؛ بنابراین پیامد‌های کودک آزاری شامل جنبه‌های مختلف از جمله جنبه‌های جسمی، عاطفی، اجتماعی و شناختی است.

 

به تعبیر دیگر کودکانی که در دوران طفولیت بی هیچ حمایت اجتماعی مورد آزار و اذیت عضوی از خانواده یا شخص خارج از خانواده قرار گرفته باشد. نمی‌تواند در بزرگسالی به خدمت جامعه‌ای در آینده که رنج و آرامش کودکی آن‌ها را نادیده گرفته است.

 

نتایج به دست آمده از مصاحبه اولیه مشخص نمود که هر کدام از عوامل تا چه میزان در این معضل اجتماعی موثر است عوامل اجتماعی ۶۰ درصد، عوامل فرهنگی ۶ درصد، عوامل اقتصادی ۸ درصد، عوامل روان شناختی ۲۵ درصد، عوامل انتظامی و امنیتی ۱ درصد می‌باشد؛ که نشان می‌دهد عوامل اجتماعی (محیط آشفته و نامناسب خانوادگی) بیشترین تاثیر در گرایش افراد به کودک آزاری را دارا می‌باشد.

 

با توجه به یافته‌های این پژوهش اکثر متهمان مذکر و درسن میانسالی و انگیزه اصلی کودک آزاری علل اجتماعی (محیط آشفته و نامناسب خانوادگی) بوده است؛ و در ضمن روش‌های مختلف خشونت و انگیزه‌های آن با عوامل روانشناسی و فرهنگی ارتباط بیشتری دارد؛ لذا توصیه می‌شود که مسئولین جامعه به وظایف خود در قبال افراد مستعد عمل کرده و با رفع کمبود‌های مادی و معنوی زمینه و عوامل ارتکاب بزه را محو و نابود سازند.