آنها می‌خواهند در گام نخست نهال‌های اکالیپتوس کاشته شده در منطقه از دل خاک بیرون آورده شوند. این درخت ریشه رونده دارد و هرجا که آب ببیند آن را می‌بلعد. کارشناسان این واهمه را دارند که گذشت زمان به ریشه زنی عمیق این درختان در منطقه منجر شود. برای نخستین بار نیست که مازندران از «اکالیپتوس» زخم می‌خورد. فعالان می‌خواهند این بار اشتباه کاشت درخت مهاجم از سرچشمه خشک شود.
مجید مخدوم استاد محیط‌ زیست و بنیانگذار آموزش عالی در رشته محیط‌ زیست در ایران نیز در گفت‌وگو با «ایران» از تشکیل یک تیم قوی با همکاری دانشگاه‌ها برای مطالعات زیست محیطی پتروشیمی میانکاله خبر می‌دهد و می‌گوید: «هرچند باید تا پایان مطالعات صبر کرد اما ساخت پتروشیمی برای میانکاله سنگین و خارج از توان اکولوژیکی آن است.» او احتمال می‌دهد که در این مرحله سازمان حفاظت محیط‌ زیست کشور براساس مطالعات انجام گرفته ساخت پتروشیمی در میانکاله را رد خواهد کرد. او گزارش ارزیابی تهیه شده توسط تیم قبلی را ناقص اعلام می‌کند و می‌گوید: «این ارزیابی باید به روش فنی و ترکیبی انجام شود بنابراین سازمان محیط‌ زیست باید یک تیم قوی را انتخاب کند.»
مخدوم به پیشروی دریای کاسپین(خزر) در هر 13 سال اشاره می‌کند و از احتمال زیر آب رفتن هرگونه ساخت و ساز در منطقه خبر می‌دهد. او تالابی بودن منطقه را باعث فرورفتن سازه‌ها و حجم‌ها می‌داند ومی گوید فرورفتن بخش‌هایی از نیروگاه نکا در منطقه تالابی و پیشروی دریا نشان می‌دهد شمال از نظرعلمی توان اکولوژی این صنعت را ندارد. دامداران منطقه نیز از مرگ گله‌های گوسفند در این منطقه براساس سیلاب و پیشروی آب دریا در سال‌های گذشته خبر می‌دهند. این اتفاق‌ها از جمله دلایل ممنوعیت قانونی ایجاد صنایع در شمال است. صنعتی که آلودگی آبی و خاکی را هم در پی دارد. این آلودگی‌ها همین الان نیز به افزایش میزان ابتلا به انواع سرطان از جمله سرطان مری و معده در استان های شمالی منجر شده است. آلودگی‌هایی که همراه با محصولات باغی و زراعی روی سفره شمالی‌ها می‌ آید و آنها را روانه بیمارستان می‌کند.

یک اتفاق مبارک
هم صدایی گروه‌های مختلف در مخالفت با ساخت پتروشیمی میانکاله یک اتفاق مبارک است. رسانه‌ها با نگاه سیاسی متفاوت یکصدا پشت میانکاله ایستادند. بسیاری اعتقاد دارند جلوگیری از ساخت پتروشیمی میانکاله در ذخیره گاه طبیعی زیست کره میانکاله می‌تواند آغاز نگاه کلان به توسعه پایدار باشد. برخلاف طرح‌های قبل که افراد سیاسی پشت طرح‌های توسعه‌ای بدون پشتوانه زیست‌محیطی ایستاده‌اند این بار در دو سوی ماجرا افراد سیاسی قرار گرفتند. یک سو نمایندگانی وجود دارند که سعی دارند با فشارهای سیاسی طرحی بدون صرفه اقتصادی و اجتماعی را به محیط‌ زیست شکننده منطقه تحمیل کنند و در سوی دیگر فعالان، سیاستمداران و نظامیان وجود دارند که می‌دانند بدون توجه به توان اکولوژیکی نمی‌توان به توسعه پایدار و امنیت رسید. افکار عمومی نمی‌خواهند شمالی ها و شهروندان شرق مازندران مثل خوزستانی ها در حسرت زندگی مهندسان پروازی به پتروشیمی میانکاله باشند. در حالی که از این صنعت سهمی به آنها نمی رسد.
بومیانی که در نهایت توانسته اند شغل خدمات و نگهبانی را در یکی از پالایشگاه‌ها و نیروگاه‌ها به دست بیاورند.

شهروندان شرق مازندران و تالاب نشینان میانکاله حالا می‌دانند عدد 75 هزار شغلی که نماینده شهر و برخی از سیاسیون آن را بهانه ساخت پتروشیمی میانکاله کرده‌اند در نهایت جامعه کارگر مهاجر را به سمت شهرهای آنها سرازیر خواهند کرد. آنها به روزنامه ایران می‌گویند:«ما کشاورز و دامداریم. کارگری نمی‌کنیم. در بدترین شرایط در حیاط خانه خودمان کشت و کار می‌کنیم.» آنها تجربه بندر امیرآباد را در ذهنشان دارند. به خاطر دارند وقتی بندر در طول چند سال تکمیل شد، جمعیت کارگر مهاجر، بیکار و ساکن بهشهر و شهرهای دیگر شمال شدند. بیکاری آنها را به سمت شغل کاذب برد. شغل‌هایی که باعث تعارض میان جامعه میزبان و مهاجر شد. آنها نمی‌خواهند با ساخت پتروشیمی میانکاله تنها اراضی مرتعی باقی مانده در شهرشان را از دست بدهند و یکبار دیگر شاهد مهاجرت بی‌رویه به شهرشان باشند.
مهاجرانی که پس از تکمیل پتروشیمی بیکار می‌شوند و برای اداره زندگی به سمت مشاغل کاذب می‌روند. پتروشیمی هم محل مهندسان پروازی می‌شود که از شهرهای دیگر می‌آیند و در ساختمان لوکس اقامت می‌گزینند. در نهایت هم محلی‌ها می‌مانند با جامعه مهاجر جدید و آلودگی‌های صنعتی که وضعیت میانکاله و آشوراده را بدتر از قبل می‌کند. فعالان محیط‌ زیست در مازندران دارند همان گام پیشرو را برمی دارند که بوشهری ها 5 سال پیش برای جلوگیری از ساخت پتروشیمی دشتستان برداشتند. مردم بخش «آب‌پخش بوشهر» با اعتراضی نمادین، پرتعداد و آرام، مانع از کلنگ‌زنی پتروشیمی توسط وزیر وقت صنعت، معدن و تجارت با حضور استاندار و مسئولان محلی شدند. حالا باید پرسید آیا دوران پیشبرد برنامه توسعه‌ای با پشت پرده اقتصادی و سیاسی اما به‌نام «مردم» به پایان رسیده است؟ این طرح باید به پایان برسد. نه محیط‌ زیست کشور توان اکولوژیکی توسعه غیر همسو با طبیعت را دارد و نه مردم دیگر فریب شعارهای فریبنده را می‌خورند.

21302