حسین محجوبی در این مراسم گفت: «با اینکه ۷۰ سال پیش به تهران آمده‌ام؛ اما هرگز تلاش نکرده‌ام که لهجه گیلانی‌ام را فراموش کنم. من ۱۸ سال در شهرداری تهران کار کرده‌ام و در طراحی و ساخت پارک‌های ساعی، ملت، لاله، نیاوران، خزانه و جمشیدیه، نقشی اساسی داشته‌ام و در ایجاد فضاهای سبز در تهران سهم عمده‌ای داشته‌ام.

در طول زندگی هر جایی که توانسته‌ام درخت کاشته‌ام، از استادیوم آزادی گرفته تا پارک ساعی و درختان حیاط خانه‌ام. در نقاشی‌هایم درخت‌ها حضور و نقش پررنگی دارند. با اینکه من انسان‌ها را بسیار دوست می‌دارم، اما پنج دهه است که دیگری تصویری از انسان‌ها در آثارم نمی‌بینید.

همیشه برای من این سوال وجود دارد که چرا انسانی که اشرف مخلوقات لقب گرفته است، عامل و شاهد انبوهی از وحشتناک‌ترین ویرانگری‌ها در طبیعت است و باعث و بانی   تباهی طبیعت و تباهی همنوعان خودش است. من چهار دهه است که با آثارم فریاد زده‌ام که این همه تخریب چرا، انسان تا چه زمانی می‌تواند این گونه ویرانگرانه با طبیعت روبه‌رو شود. اگر امروز بیماری عالم‌گیر کرونا زندگی بشر را مختل کرده است، باعث و بانی آن بشر است.»

وی افزود: «من با نقاشی بازی نمی‌کنم، حرف دارم؛ مشکلات و دغدغه‌های یک انسان را می‌گویم که اسیر زندگی مدرن و ماشینیزم شده است. انسانی که از طبیعت دور شده وتبدیل به عنصری تخریب‌گر شده است. فلسفه کارهای من، طبیعت پاک است که انسان در آن جایی ندارد.»