به گزارش ایسنا، شهریار کبیری از جمله هموطنانی به شمار می‌آید که در دوران هشت سال دفاع مقدس به طور متفاوتی ایفای نقش کرده است. او روایت می‌کند: «من آزاده نیستم اما در میان اسرای عراقی در زندان‌های ایران حضور داشتم. یادم می‌آید عملیات ثامن‌الائمه تعدادی اسیر گرفتیم که جای نگه داشتن آن‌ها را نداشتیم، آن‌ها را به زندان جدید کارون منتقل کردیم (در اهواز)، آن‌ها اکثرا بعثی و تعدادی از آن‌ها کارگر بودند.

با آن‌ها که صحبت می‌کردیم. عنوان می‌کردند به اجبار آمدند. یکی از آن‌ها کارگر خیاطی بود و می‌گفت که من را به زور از داخل مغازه بیرون آوردند و به جنگ فرستادند. تعداد زیادی از اسرای عراقی سنی بودند و چون رابطه رزمندگان ما تأثیر زیادی روی آن‌ها گذاشت از ۱۲۰ اسیری که از عراقی ها داشتیم تقریبا ۸۰ نفر آنها بیان می‌کردند که ما شیعه هستیم اما نمی‌توانیم اظهار کنیم.

این بیشتر به علت تأثیر رفتار رزمندگان ما با اسرای عراقی بود که باعث شد تعداد زیادی از آن‌ها نخواهند به عراق برگردند و از ترس نیروهای بعثی عراق خود را سنی معرفی کردند. زیرا صدام روی خوشی به شیعه‌ها نشان نمی‌داد. برخورد ما با اسرای بعثی به هیچ وجه قابل مقایسه با برخورد نیروهای عراقی با اسرای ایرانی نبود.

 شهید بیگی دوست صمیمی من بود و بعد از اسارت شهید شد. از نحوه برخورد نیروهای بعثی با او سوال کردم که شهید بیگی گفت: «ما برای آنها مثل سرگرمی بودیم آنها خود شیطان بودند.»

اما من که در میان اسرای عراقی در زندان کارون در اهواز بودم می‌دیدم که نیروهای ما و پزشکان ما اگر حال اسرای عراقی وخیم بود برای درمان آن‌ها تمام تلاش خود را به کار می‌بردند و در پاره‌ای موارد که نیاز بود میان رزمنده ما و اسیر مجروح عراقی، ابتدا اسیر عراقی را درمان می‌کردند. اما علت دیگری که برای این کار به وضوح دیدم این بود که نیروهای ما وقتی عکس‌ خانواده اسرای مجروح عراقی را در جیب‌هایشان می‌دیدند سعی می‌کردند آنها را زنده نگه دارند و از آن‌ها مراقبت کنند.»

انتهای پیام