چند روزی است که مدام اسم کنگره ۶۰ به گوشم می‌خورد انگار یک مجموعه هستند که به بیماران گرفتار در دام اعتیاد به مواد مخدر کمک می‌کنند و راه زندگی را به آنان نشان می‌دهند.

 برایم عجیب بود که چرا تا به حال با چنین مجموعه‌ای آشنا نشدم و آنچه در رابطه با ترک این ماده خانمان‌سوز در ذهن داشتم همه در رابطه کمپ و فشارهای سخت آن، بر بیماران بود.

حال تعریفاتی از این کنگره می‌شنوم که انگار بیماران خودشان برای درمانشان اقدام می‌کنند و به این مجموعه پناه می‌برند.

خلاصه اینکه چند روزی با خودم درگیر بودم تا این که تصمیم گرفتم با یکی از پیشکسوتان یا رئیس این مجموعه و یا کسی که می‌تواند جواب سؤالاتم را بدهد به گفت‌وگو بشینم از این طرف و آن طرف پرس‌و‌جو کردم تا به یک شماره تلفن رسیدم. شماره آقای شریفیان رئیس کنگره ۶۰.

تا به حال هر چه از این به قول خودمان معتادان تازه ترک کرده می‌دانستم نکات منفی و بد بود نمی‌دانم مقصر من هستم یا جامعه که این بیماران را آنقدر بد معرفی کرده همین اطلاعات غلط باعث ایجاد دودلی در دلم شده بود که با این شماره تماس بگیرم یا نگیرم.

بعد از یکی دو روز کلنجار رفتن، گوشی را برداشتم و تماس گرفتم: سلام رحیمی هستم، از خبرگزاری فارس تماس گرفتم و می‌خواهم در رابطه با کنگره ۶۰ و اهداف و برنامه‌های این کمیته با شما صحبت کنم؛ صدای خسته اما با صلابت و مهربان از پشت گوشی شنیدم که کاملا محترمانه پاسخ داد: بله خواهش می‌کنم خواهرم در خدمت‌تون هستم، همین فردا خدمت می‌رسم، آدرس را برام پیامک کنید.

صبح فردا شد و در دفتر خبرگزاری مشغول بودم که متوجه شدم  دو شخص خیلی موجه با لباس‌های تر و تمیز از پشت دیوار شیشه‌ای تابلو سَردَر دفتر را می‌خوانند، با هم پچ پچ می‌کردند، انگار به آدرس شک داشتند یا اینکه منتظر شخص دیگه‌ای بودند.

صدای همکارم به گوشم خورد که گفت: این آقای خوشتیپ با این موهای جوگندمی چقدر شبیه مدیراس، اون یکی همکار می‌گفت اینا فکر کنم بازرسن تا ببینی چیکار دارن و... با زنگ تلفنم حواسم از این جنابان پرت شد و کمی بعد آقایان پشت درب با دو شخص دیگری احوالپرسی کردند، دفتر خبرگزاری را به هم نشان دادند و یا الله یالله کنان وارد شدند.

به ادای احترام از روی صندلی پشت میزهایمان بلند شدیم و احوالپرسی کردیم. چقدر این صدای مهربان آشنا بود، بله خودش بود یکی از این چهار مهمان آقای شریفیان بود همان که منتظرش بودم اما مگر این شخص قبلاً معتاد ببخشید باید بگویم بیمار، نبوده؟ چرا اصلا ظاهری پژمرده و خراب ندارد با این پیرهن سفید اتوکشیده بیشتر شبیه مدیران است تا بیماران!

خلاصه با دیدن این افراد با لباس‌های تمیز و اتوکشیده که نشان از سرزندگی، سلامت و امید به زندگی بود سؤالات در رابطه نحوه عملکرد کنگره و رهایی بیماران از دام اعتیاد در ذهنم نقش بست.

شروع جذاب یک گفت‌وگوی رسانه‌ای

مهمانان را به اتاق جلسات راهنمایی کردم و بعد از اتمام تعارف‌ها و خوشامدگویی‌ها جلسه را با اولین سوؤال شروع کردم، بفرمایید کمی از خودتون و کنگره ۶۰ برایمان بگویید.

گپ‌وگفت اینگونه شروع شد؛ آقای شریفیان ماسکش را برداشت و گفت: ما رسم داریم به زبان کنگره خودمان را معرفی کنیم و شروع کرد، سلام دوستان کامران هستم یک مسافر.

و سه مهمان دیگری که همراهش بودند با صدای بلند گفتند: سلام کامران.

و معرفی ادامه پیدا کرد: آنتی‌ایکس مصرفی من شیره، الکل و تریاک بود، ۲۰ سال تخریب داشتم، روش درمانم (دی.اس.تی) با داروی اپیوم بود که با راهنمایی استاد عزیزم علی ۱۸ ماه سفر کردم.

رهایی‌ام ۱۳ سال و ۶ ماه طول کشید که در ادامه ۱۰ ماه نیز سفر نیکوتین به راهنمایی استاد دژکام با روش درمان (دی.اس.تی) و آدامس نیکوتین داشتم و امروز نزدیک به ۹ سال است که قطع سیگار هستم.

این مدل معرفی را فقط در تلویزیون دیده بودم چنان برایم عجیب بود که دهانم تا دقایقی باز ماند و البته ناگفته نماند که چیزی از این معرفی متوجه نشدم.

 با خنده گفتم خب جناب یک بار هم به زبان ما خودتون را معرفی کنید تا منم بشناسمتون، با گفتن این جمله و خنده دست‌جمعی انگار یخ جمع شکسته شد.

شریفیان همانطور که با بند ماسکش که دیگر روی صورتش نبود بازی می‌کرد با خنده ملیحی گفت: مسافر کسی هست که وارد دوره درمان می‌شود و منظور از سفر نیز طول دوره است، داروی اپیوم نیز همان تریاک یا شربت تریاک است که به عنوان داروی استاندارد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

راهنما هم به کسی که مسیر را نشان می‌دهد گفته می‌شود «دی اس تیDst» هم نام روش دژکام است که مخفف سه کلمه Dezhakam یعنی تعیین مقدار کاهش در هر پله، step یعنی مدت زمان توقف در هر پله که ۲۱ روز است و Time یعنی طول دوره درمان که حداقل ۱۰ ماه است.

با این توضیحات تازه متوجه شدم ماجرا از چه قراره و رفتم سراغ ادامه گفت‌وگو و پرسیدم خب بفرمایید این طرح کنگره ۶۰ از کجا و چطوری آغاز به کار کرده است.

ماه رمضان فرصتی برای ترک دارو

شریفیان اینگونه پاسخ داد: حسین دژاکام مبدع این طرح است که از ماه رمضان سال ۷۵ با توجه به علاقه‌ای که به روزه‌داری داشت تصمیم به روزه‌گرفتن کرد اما چون مصرف‌کننده مواد مخدر بود نظمی به مصرفش می‌دهد و مصرف را به پنج وعده افطار، سحر و فاصله بین این فرصت تقسیم می‌کند.

با این حرکت متوجه می‌شود که می‌تواند به مصرف نظم دهد  و مقدار مصرف را تثبیت کرد و امتحان کم کردن وعده‌ها شروع می‌شود تا اینکه کم‌کم مقدار مصرف را به صفر می‌رساند و بسیاری از سؤالات مصرف کننده که بی‌جواب بوده را پیدا می‌کند.

تثبیت کنگره ۶۰ در سال۸۶

همین امتحان‌ها سبب می‌شود که روش درمان Dst کشف و از سال ۸۶ که به طور کامل قطع دارو بود انجیویی را تشکیل می‌دهد و کنگره ۶۰ در کشور ثبت می‌شود.

مجوز این کنگره از سمت وزارت کشور به صورت ملی صادر شده و متولی آن شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر است که با بیش از ۸۰ نمایندگی در سراسر ایران به فعالیت خود ادامه داد.

فعالیت کنگره ۶۰  از سال ۹۰ در محله منظریه شهرکرد با تعداد اندکی آغاز و با استقبال خوبی روبرو شد زیرا که سخن و روش این کنگره منطقی بود، متأسفانه کسی که خود تلاش و اراده کرده که از شر این بیماری خلاص شود با مسیرها و راه‌های نادرست روبرو شد و انگ بی‌غیرتی و بی‌ارادگی به او نسبت دادند حال همین فرد وارد کنگره می‌شود و با  روشی منطقی و عادلانه راه را می‌شناسد و اعتیادش را درمان می‌کند.

درمان بر اساس تعریف و داروی درست

برای درمان هر بیماری یک تعریف درست از آن و یک داروی مناسب باید داشته باشیم که در کنگره ۶۰ دوره درمان ۱۰ ماهه برای بیماری و داروی مناسب تعریف شده است که در خارج این کنگره هیچ کدام از این موارد تعریف نشده است و درمان و تجویز دارو با توجه به سلیقه و نوع مزه دهان مصرف‌کنندگان صورت می‌گیرد که پایه علمی و خروجی درستی ندارند و وضعیت بیمار را بدتر می‌کند.

اگر در این کنگره از تریاک استفاده می‌کنیم به علت آن است که تریاک ترکیبی کامل از نوع داروهاست که از این دارو برای رفع عوارض قطع مصرف استفاده می‌شود.

کنگره ۶۰ ساختار منظم و سیستماتیک دارد، درمان در این کنگره به صورت کنگره درمانی نیست بلکه درمان در گروه داریم یعنی گروه درمان نمی‌کند بلکه روش درمان مهم است.

شخصی که پس از درمان وارد اجتماع می‌شود کم کم مشکل انزواع و گوشه‌گیری‌اش حل می‌شود و با تعریفی که از خدمت برایشان در گروه می‌شود مسئولیت می‌گیرد که اثرات فعالیتش را روی افراد گروه می‌بیند و به عنوان فرد مسؤلیت‌پذیر زندگی را اداره می‌کند.

نشانه دوره ما قطع مصرف نیست بلکه آماده کردن شخص برای یک زندگی کامل و بدون دغدغه است.

درمان در دو بخش جسمی و روحی

درمان در کنگره به دو بخش جسم و روح برمی‌گردد که درمان جسم با دارو و درمان روح و مباحث جهان بینی به نوع نگاه فرد بر زندگی و روان شخصا بر می‌گیرد، که با آموزش‌های لازم انجام می‌گیرد و تمامی تخریب‌هایی که در مدت مصرف ایجاد شده بود از بین می‌رود و آداب معاشرت و رفتار درست در جامعه به شخص آموزش داده می‌شود، اما مهمترین فاکتور این است که شخص خود مصرف کننده است و خودش هم باید درمان را شروع کند.

درمان در کنگره طی دو سفر به طول می‌انجامد که سفر اول از مصرف مواد مخدر تا قطع آن ادامه دارد که در آن دوران بیماری تمام می‌شود و سفر دوم از قطع مواد تا رسیدن به خود یعنی بازگشت توانایی‌های فردی است که با آموزش‌ در بستر کنگره فراهم می‌شود.

کنگره تضمینی برای شغل و ازدواج افراد ندارد

این مجموعه تنها وظیفه درمان بیماری را دارد و با آموزش‌ها هنر زندگی را به شخص آموزش می‌دهد و تضمینی برای شغل، ازدواج و ... ندارد.

متأسفانه تاکنون برای ترک اعتیاد هیچ گاه تخصصی و اصولی کار نشده و روش‌ها با تحقیق انتخاب نشدند حال ببینید کدام محل برای ترک بیشترین خروجی را دارد، بیماری اعتیاد بیماری لاعلاج و مرموز نیست بلکه فقط یک تعریف غلط از آن در جامعه ایجاد شده که نه تنها خود فرد بلکه خانواده هم دید مثبتی نسبت به آن ندارند که کنگره ۶۰ این تعریف غلط را تغییر داده است.

نیروی متخصص، دانش کافی و منابع مالی سه شرط تشکلی موفق است که هر سه شرط را داشته‌ایم و منابع مالی تشکل توسط توسط خود افراد تأمین می‌شود به گونه‌ای که نماینده‌ای از میان افراد انتخاب می‌شود تا در جلسات سبدگردانی کند و مبالغ جمع شده صرف زمین، ساختمان و تجهیزات لازم می‌شود.

محمد رضایی در ادامه این گفت‌وگو خود را به روش کنگره معرفی کرد و با انتقاد از اینکه از مسئولان استانی بپرسید چرا بعد از ۸ سال هنوز یک نمایندگی کنگره ۶۰ در استان وجود دارد، گفت: متأسفانه هنوز نمایندگی برای بانوان مصرف کننده نداریم و این بیماران به استان‌های همجوار ارجاع داده می‌شوند.

انتهای پیام/68036