همشهری آنلاین: در حالی که تنها چند روز به پایان ۲۰۲۵ باقی مانده بود، روزنامه ال‌دیاریو از ۵۶ کارگردان اسپانیایی ـ از جمله الیور لاشه («صراط»)، کارلا سیمون («رومریا») و آلخاندرو آمنابار («دیگران») ـ خواست تا فیلم‌هایی از دو دهه و نیم گذشته را که بیشترین تأثیر را بر آن‌ها گذاشته‌اند، فهرست کنند. نتیجه این نظرسنجی، مجموعه‌ای ۲۵‌فیلمه بود که به‌طور غیرمستقیم از فهرست بحث‌برانگیز تابستانی نیویورک تایمز الهام گرفته بود. این فهرست با «روبان سفید» ساخته میشائل هانکه (برنده نخل طلای ۲۰۰۹) در انتها و «جاده مالهالند» رؤیای تب‌آلود دیوید لینچ محصول ۲۰۰۱ که در لس‌آنجلس می‌گذرد، در رتبه اول قاب‌بندی شده است. در میان دیگر شاهکارهای نام‌برده‌شده می‌توان به «در حال‌وهوای عشق» از وونگ کار وای، «پرتره بانویی در آتش» و «مامان کوچولو» از سلین سیاما، «منطقه مورد علاقه» و «زیر پوست» از جاناتان گلیزر، و «یک پیامبر» از ژاک اودیار اشاره کرد.

در میان کارگردانانی که ال‌دیاریو با آن‌ها گفت‌وگو کرده بود، پدرو آلمودووار، مؤلف برجسته اسپانیایی، نیز حضور داشت؛ کسی که فیلم‌های اوایل دهه ۲۰۰۰ او، یعنی «با او حرف بزن» و «بازگشت»، در میان ۲۵ فیلم برتر این فهرست دیده می‌شوند. آلمودووار، مانند دیگر فیلمسازان، به این نشریه اسپانیایی اجازه داد فهرست ۱۰ فیلم برتر شخصی او از قرن حاضر را به‌عنوان مکمل این انتخاب جمعی منتشر کند؛ فهرستی که ال‌دیاریو آن را در تضاد آشکار با فهرستی توصیف کرد که شش ماه پیش نیویورک تایمز منتشر کرده بود؛ جایی که «سینمای آنگلوساکسون بر آن سلطه داشت».

هرچند همه انتخاب‌های کارگردان «مرا ببند! مرا ببند!» به فهرست نهایی راه نیافتند، اما این انتخاب‌ها ترجیحی مشابه برای فیلم‌های غیرانگلیسیِ برانگیزاننده را نشان می‌دهند؛ آثاری که بیش از آنکه پاسخ بدهند، پرسش طرح می‌کنند. این فهرست شخصی از سال ۲۰۰۲ با «ده» ساخته عباس کیارستمی آغاز می‌شود و تا آثار امسال، از جمله «ارزش احساسی» از یواخیم تریر و «صراط» از الیور لاکس، ادامه می‌یابد. این ده فیلم نه‌تنها برخی از بااستعدادترین مؤلفان سینمای معاصر را برجسته می‌کنند، بلکه پنجره‌ای به ذهن یکی از درخشان‌ترین، مرزشکن‌ترین و محبوب‌ترین فیلمسازان این قرن و قرن گذشته می‌گشایند.

در ادامه، ۱۰ فیلم برتر پدرو آلمودووار از قرن بیست‌ویکم، بدون ترتیب خاص، آمده است:

«ده» (عباس کیارستمی، ۲۰۰۲)
«مرا به نام خودت صدا کن» (لوکا گوادانینو، ۲۰۱۷)
«تونی اردمان» (مارن آده، ۲۰۱۶)
«رشته خیال» (پل توماس اندرسن، ۲۰۱۷)
«عشق» (میشائل هانکه، ۲۰۱۲)
«مرداب» (لوکرسیا مارتل، ۲۰۰۱)
«ارزش احساسی» (یواخیم تریر، ۲۰۲۵)
«ماشینم را بران» (ریوسوکه هاماگوچی، ۲۰۲۱)
«آناتومی یک سقوط» (ژوستین تریه، ۲۰۲۳)
«صراط» (الیور لاشه، ۲۰۲۵)