عصر ایران ؛ علی خیرآبادی - هر مهاجری که از ایران میرود، بخشی از قلب ما را هم با خودش میبرد. بارها و بارها به رفتنش، به فقدانش و به نبودنش فکر میکنیم…
در دنیای ورزش هم حالا مهاجرت باب شده است و چند سالی میشود که به دلایل مختلف شاهد کوچ برخی از ورزشکارانمان به کشورهای دیگر هستیم.
آخرین نمونه، امیررضا معصومی است؛ کشتیگیری که قرار است ادامه مسیر حرفهایاش را در کشور آذربایجان طی کند و با دوبنده این کشور روی تشک برود. معصومی با پستی که در صفحه شخصی خود منتشر کرد، اعلام کرد از این پس برای تیم ملی آذربایجان کشتی خواهد گرفت. او همچنین تأکید کرد که این تصمیم، برخلاف آنچه در فضای مجازی مطرح شده، دلایل مالی نداشته و احترام و جایگاهی که در آذربایجان دریافت کرده، عامل اصلی این انتخاب بوده است.
اگر از تعارفهای مرسوم بگذریم، مسیر کاملاً مشخص است؛ امیررضا معصومی در شرایطی وارد رده بزرگسالان ایران شد که امیرحسین زارع در اوج آمادگی در این وزن حضور داشت. زارع در ۲۴سالگی، سه طلای جهان و یک برنز جهانی در کارنامهاش دارد و در المپیک نیز یک مدال نقره و یک برنز کسب کرده است.
معصومی دو انتخاب پیش رو داشت؛
انتخاب اول این بود که بماند و با زارع رقابت کند؛ رقابتی که تا این لحظه موفق نشده در آن امیرحسین زارع را شکست دهد و باید با آمادهترین کشتیگیر سنگینوزن حال حاضر دنیا بجنگد.
انتخاب دوم، همان مسیری بود که معصومی برگزید؛ اینکه برای همیشه قید کشتی گرفتن با دوبنده تیم ملی کشورش را بزند و راهی سرزمینی دیگر شود.
یاد سال قبل المپیک و کشتی فرنگی میافتم؛ جایی که سعید اسماعیلی در اوج جوانی و در یک مسابقه بینالمللی، بهخاطر رها کردن کشتی در لحظات پایانی، پیروزی را با شکست عوض کرد و مدتها فیلم آن باخت در فضای مجازی دستبهدست میشد. اما اسماعیلی کوتاه نیامد؛ در انتخابی المپیک، محمدرضا گرایی قهرمان جهان و المپیک را شکست داد، سپس قهرمان المپیک شد و بعد از آن نیز در مسابقات جهانی و کشورهای اسلامی طلا گرفت و در نهایت عنوان بهترین کشتیگیر فرنگیکار جهان در سال ۲۰۲۵ را به دست آورد.
اگر امیررضا معصومی را پیش از تصمیمش میدیدم، به او میگفتم: حالا از روبهرو شدن با زارع فرار میکنی؛ بعدش چه؟ در نهایت برای رسیدن به عنوان بهترین کشتیگیر جهان، دیر یا زود باید مقابل امیرحسین زارع بایستی و او را شکست بدهی؛ وگرنه هرگز بهترین سنگینوزن دنیا نخواهی شد.
برای مسیر حرفهای امیررضا معصومی بهترینها را آرزو میکنم، اما تاریخ ورزش گواه یک حقیقت انکارناپذیر است؛ ترسوها قهرمان جهان و المپیک نمیشوند. اگر امیررضا میخواست بهترین باشد، راهش این بود که بماند و در مقابل زارع بجنگد تا دوبنده تیم ملی را به دست بیاورد. شاید هم انتخاب او این بوده که نفر دوم بماند و صرف حضور در مسابقات جهانی و امثال آن برایش کافی باشد؛ اگر چنین است، تنها میتوان افسوس خورد برای استعدادی که خودِ صاحبش هم ارزش واقعیاش را آنطور که باید درک نکرد.
