به گزارش تابناک به نقل از شرق؛ آنچه رخ داد، بی‌توجهی به سرمایه اجتماعی از سوی رئیس‌جمهور بود.
کار سیاسی، یک کار فردی نیست که بتوان بی عِده و عُده آن را به سرمنزل مقصود رساند. اگر انصاف داشته باشیم و بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم، جناب پزشکیان، با وجود سال‌ها حضور در عرصه سیاسی کشور به‌عنوان نماینده مجلس، هیچ وقت یک فرد سیاسی شاخص نبود و بیشتر فردی صادق و به تعبیر عامیانه «بی‌شیله‌وپیله» بود و اتفاقا همین صداقت بود که جماعتی را به هواداری از او در انتخابات تهییج کرد و وقتی به قدرت رسید اما فاقد یک مجموعه سیاسی پشتیبان بود و خودش بود و پسرش و حالا گیرم چند نفر از دوستان و رفقا، بدون داشتن هیچ ذهنیت تئوریک منسجمی برای اداره کشور و بدون ساختار تشکیلاتی و سیاسی.
البته به حسب ضرورت‌هایی که دلسوزان کشور با آن روبه‌رو بودند، اصلاح‌طلبان در انتخابات از او حمایت کردند و تمام‌قد پشت او درآمدند، ولی خود جناب پزشکیان و همان چند رفیق و دوستی که با خود آورده بود، مدام از این گفتند که پزشکیان وامدار اصلاح‌طلبان نیست و گویی برای همین بود که وقتی خواست کابینه خود را ببندد، اتفاقا برخی از کسانی که تقابل با اصلاح‌طلبی و با خود او داشتند، در اولویت قرار داد و آن‌قدر بر آن اصرار کرد که یک به یک، یا خود اصلاح‌طلبان از گرد او پراکنده شدند یا به ترفندی، دیگران، آنها را پراکنده کردند. اما موضوع این است که اگر اصلاح‌طلبان از او حمایت کردند، طرف مقابل نه‌تنها حمایتی نکرد، بلکه او را غاصب آن جایگاهی می‌دانند که در انتخابات و با رأی مردم از دست دادند و هرچه رئیس‌جمهور بیشتر به آنان روی می‌آورد، آنها بیشتر بر سر راهش مانع می‌گذارند.
حالا یک‌سال‌ونیم بعد از انتخابات؛ پزشکیان، هم سرمایه اجتماعی نحیف حاصل از انتخابات را از دست داده، هم یک به یک، همراهانی مانند طیب‌نیا و آذری‌جهرمی و ظریف و... را به کنار نهاده و هم به‌صراحت عقبه سیاسی و تشکیلاتی اصلاح‌طلبان را از خود ناامید کرده و... .
