به گزارش همشهری آنلاین، لاک پشت ساخته بهمن کامیار است که پیش از این سه فیلم بلند در وجه حامل(۱۳۹۶)، مرداد (۱۳۹۵) و نیم (۱۳۹۴) را کارگردانی کرده است. لاک پشت داستان یک روانپزشک است که خود دچار مشکل حاد روانی است. او در پی یک اتفاق درون زندگی شخصی‌اش دچار مشکلاتی می‌شود که باعث می‌شود احساس کند همسر و تمام زندگی‌اش را در خطر از دست دادن می‌بیند برای همین تصمیم می‌گیرد برای حفظ آن دست به کارهای عجیب بزند. فیلم در دولت قبل و ریاست محمد خزاعی در سازمان سینمایی برای حضور در جشنواره چهل و دوم فیلم فجر اعلام حضور کرد که بعد از بازبینی در هیات انتخاب رد شد و بعد از آن به دلایل نامعلوم از اکران آن جلوگیری شد. بعدتر در یک نمایش محدود در جشنواره چهل و سوم فیلم فجر در برج میلاد برای اهالی رسانه به نمایش درآمد که با استقبال زیاد منتقدان روبه‌رو شد. ۲ سال پس از توقیف حالا مدتی است که این فیلم اکران عمومی‌اش را شروع کرده است. در این برنامه از کات مسعود فراستی و سعید قطبی زاده این فیلم را نقد کردند:
مسعود فراستی، نقد این فیلم جدی گرفتن آن است
- فیلم با دفتر آقای روانکاو شروع می‌شود که اصلا روانکاوی بلد نیست. همان اول دارد با آدمی صحبت می‌کند و به او ایده‌های روانکاوانه می‌دهد. دوربین در حال حرکت است و کمی بالا و طرف اصلانی می‌آید که در حال حرف زدن با مراجعش است. دوربین اصلا معنا ندارد. بدن فربه‌شده اصلانی حتی بازی را هم از او می‌گیرد. چون با دست و صورت و بدن هیچ کاری نمی‌تواند بکند. فیلمساز در همین سکانس داخل دفتر که از نظر کارگردانی امن است، هیچ کاری نمی‌تواند بکند. پر از غلط است. جای دیگر اصلانی در دستشویی ریش می‌تراشد. دوربین بالاست. انگار سقف را کنده‌اند و دوربین را آنجا کار گذاشته اند. هر فیلمسازی که ۵ دقیقه کارگردانی کرده باشد، از این نما خنده‌اش می‌گیرد. این نمای خیلی از زاویه بالا قرار است چه کار کند؟
- روانکاو بودن شخصیت اصلی فقط یک اتیکت است، وگرنه این شخصیت هیچ بویی از روانکاوی نبرده است. نه در دیالوگ‌ها تأثیر دارد، نه در بازی و نه حتی در میزانسن‌ها با یک مطب روانکاوی طرف هستیم. به نظرم این صحبت‌ها اصلا جدی گرفتن فیلم است. وقتی که برای دیدن این فیلم گذاشته ام، بیخودی هدر داده‌ام.
- حتی به فیلمساز نمی‌توان توصیه کرد؛ مثلا این که دوربینت را درست بگذار. دوربین را آهسته حرکت بده، چپ به راست را بلد باش، بازی گرفتن را بدان.
- اصلانی در این فیلم دارد چه کار می‌کند؟ مثل همان کاری که برزو نیک نژاد در سریال از یاد رفته با او کرده است و در آن بسیار بد است.
- در مجموع لاک پشت یک فیلم هدر شده نیست، فیلم بسیار بدی است.
- چرا بازی‌ها اینقدر بد است؟ بازیگر خوب بدون یک فیلمنامه محکم کاری از دستش ساخته نیست.
سعید قطبی زاده، بازیگر خوب لزوما نمی‌تواند فیلم را نجات بدهد
- سعی می‌کنم حرف‌هایم هیچ شائبه‌ای نداشته باشد. با چنان فیلم ضعیفی طرف بودم و انقدر از همه نظر مشکل داشت که من فقط به عنوان یک بیننده که پول بلیت دیده و در یک سالن آن را تماشا کرده، می‌پرسم این چه فیلمی است؟ فیلمنامه، کارگردانی، بازی‌ها، دیالوگ‌نویسی و موقعیت‌سازی بسیار بد است و این که در نهایت فیلم اصلا می‌خواهد چه بگوید؟ بدترین فیلم‌ها هم بالاخره لحظه‌ای دارند که بیننده بگوید این خوب بود. ولی در مورد این فیلم اصلا اینطور نبود. من فقط تماشا کردم و فکر کردم تا کجا می‌خواهد پیش برود؟ این میزان خطا در کارگردانی و فیلم بد ساختن عجیب است.
- من کارگردان فیلم را نمی‌شناسم و برایش احترام قائلم. بازیگرانش هم همه دوستان من هستند. ولی تعجب می‌کنم از این که چنین فیلم بدی ساخته شود. امیدوارم بدانند این بحث یک بحث نظری درست در باره فیلم است. نه توهین است و نه می‌خواهیم نقد مغرضانه بکنیم. من می‌گویم مثلا در سکانس ماشین در فصل انتهایی که دو نفر جلو نشسته‌اند و یک نفر پشت، یک فیلم در تاریخ سینما برای من مثال بزنید که نمای دو نفر جلو را ببینیم و از نفری که صندلی پشت است، فقط صدا بشنویم بدون این که او را ببینیم. یا سکانسی هست که فرهاد اصلانی به خانه آزیتا حاجیان می‌رود و می‌پرسد چای می‌خوری یا قهوه و اصلانی خودش بلند می‌شود که چای بریزد و بعد یک دفعه سکانس تمام می‌شود و دو باره برمی‌گردیم داخل ماشین. فیلم به استناد نماهای دوری که تقطیع نشده‌اند، اصلا کارگردانی ندارد. جایی هم که کارگردانی دارد، مثل فصل اول افتتاحیه، حرکت دوربین بین بازیگرها با دو ارتفاع نامشخص است. یعنی جایی هم که نماها را تقطیع کرده، اشتباه تقطیع کرده است. این همه پلان سیگار کشیدن، این همه سکانس تونل خالی که اصلا معرف تهران نیست. حتی چند تا ماشین در تونل قرار نداده اند، که طبیعی جلوه کند. همه این‌ها به اضافه موقعیت‌های لوس و بسیار بد. مثلا صحنه توهمی و پارانوییدی که فرهاد اصلانی و صابر ابر دارند. اول فکر کردم واقعا کمدی است.
- در فیلم مدام گفته می‌شود که شخصیت فرهاد اصلانی گذشته تاریکی داشته است. چه گذشته‌ای؟ دختر فیلم که نقش منفی هم هست و به واسطه آن حتما باید موی دو رنگ و تتو داشته باشد، پدرش را محاکمه می‌کند که به مادرم خیانت کرده‌ای. این مردی که نقشش را فرهاد اصلانی بازی می‌کند که به نظرم یکی از بهترین بازیگران مرد بعد از انقلاب است، به لحاظ ویژگی‌های ظاهری اصلا شبیه به مردی نیست که انقدر مورد توجه باشد. بنابراین در انتخاب بازیگر اشتباه شده است. بعد هم ما اصلا نمی‌فهمیم خیانت کرده است یا نه.
- روانشناس بودن این مرد چه تأثیری بر روند داستان و شخصیت او دارد؟ درک او از آدم‌ها و بیشتر از همه از همسرش که رفتارش توهین آمیز است، چه کمکی به فیلم می‌کند؟
- در فیلمی مثل «نهنگ» ساخته دارن آرونوفسکی وضعیت مرد با بدن فربه اساسا آنتی پاتیک و ناخوشایند است. رابطه‌ای که با فرزند دارد و شرایط هولناک از هم گسیختگی رابطه یک خانواده در آن فیلم کاملا مشخص است. از صحنه اول مشخص است که مرد مشکل دارد. ولی در لاک پشت معلوم نیست این شخصیت روانکاو را باید دوست داشته باشیم یا نه؟ ممکن است بگویند این شخصیت خاکستری و کانون خیر و شر است. اما من می‌گویم این آدم چرا در موقعیت‌های مختلف کنشگر نیست؟ بعضی جاها ایده‌ها تحمیلی است و از منطق جاری زندگی طبیعی خارج است و طبیعتا مردم را پس می‌زند. من فیلم را با مردم در سینما تماشا کردم و واکنش‌ها را هم دیدم. مردم در خیلی از موارد درک درستی از فیلم‌ها دارند.
- این فیلم گزینه مناسبی است برای رسیدن به یک نتیجه مهم. بازیگر خوب لزوما نمی‌تواند فیلم را نجات بدهد. یک دیالوگ وقتی بد است، دنیل دی لوییس هم نمی‌تواند آن را درست اجرا کند. موقعیت فیلم باورپذیر نیست. رفتارها متظاهرانه اند. دلبری‌ها غلو شده اند. ابزار عشق‌ها از روی ذلت است.
