4 دسامبر 1965، ناسا فضاپیمای جمینای 7 را برای یک مأموریت دو هفته‌ای به مدار پایین زمین پرتاب کرد. این چهارمین پرواز سرنشین‌دار جمینای بود.
«فرانک بورمن» و «جیم لاول» نزدیک به 14 روز را در فضا گذراندند و درمجموع 206 دور گرد مدار چرخیدند. فضاپیمای آنها هدف اولین ملاقات فضایی سرنشین‌دار را داشت. هنگامی که آنها در مدار بودند، با دو فضانورد دیگر ناسا به نام‌های «والی شیرا» و «تام استافورد» ملاقات کردند که 11 روز پس از مأموریت آنها، با فضاپیمای جمینای دیگری پرتاب شدند.
جمینای 7 بیست آزمایش را انجام داد که از هر مأموریت جمینای دیگری بیشتر بود. ازجمله این آزمایش‌ها مطالعات تغذیه در فضا بود.
فضانوردان همچنین یک لباس فضایی سبک وزن به نام G5C را ارزیابی کردند که وقتی برای مدت طولانی در محل‌های گرم و تنگ فضاپیما پوشیده می‌شد، ناراحت‌کننده بود.
هر دو فضانورد، با توجه به توصیه «پیت کنراد» که هشت روز در جمینای 5 پرواز کرده بود، کتاب‌هایی را برای مطالعه همراه خود بردند.
روز ملاقات نقطه اوج مأموریت بود، فضانوردان سه روز آخر مأموریت را بی‌انگیزه بودند و بد توصیف کردند. برخی مشکلات که طی جمینای 5 نیز رخ داده بود، شروع شد و چند پیشرانه از کار افتاد.
سرنشینان به‌دلیل حضور در فضا تا حدودی ضعیف شده بودند، اما هر دو از سلامت خوبی برخوردار بودند. پس از یک خواب خوب شبانه در کشتی بازیابی، باقی روز را بیدار گذراندند. آنها همچنین از روحیه خوبی برخوردار بودند و دورانی که گذرانده بودند باعث ایجاد صمیمیت و شوخ‌طبعی بین دو فضانورد شده بود.
اکنون این فضاپیما در موزه ملی هوا و فضای واشنگتن دی سی به نمایش گذاشته شده است.
