عصر ایران - در ادامه این مطلب 10 حقیقت جالب توجه درباره پاندای قرمز ارائه شده است.
پاندای قرمز به راحتی با رنگ قهوه ای مایل به قرمز خز خود در قسمت بالا و سیاه در زیر بدن همراه با علائم سفید روی صورت قابل تشخیص است.
این ترکیب رنگ به آنها در استتار و پنهان ماندن از چشم شکارچیان کمک می کند زیرا با خزه های قرمز، گلسنگ های سفید و برگ های زرد-نارنجی-قرمز زیستگاه جنگلی خود ترکیب می شوند.
به رغم نام خود، پاندای قرمز در واقع ارتباط نزدیکی با پاندای بزرگ ندارد. در واقع، نام پاندا ابتدا برای این حیوان و نه خرس سیاه و سفید بزرگتر استفاده شد.
فردریک کوویه (Frédéric Cuvier)، جانورشناس فرانسوی، اولین بار در سال 1825، چند دهه پیش از فهرست بندی پاندای بزرگ، پاندای قرمز را توصیف کرد.
پانداهای قرمز تنها موجودات زنده در خانواده خود، یعنی Ailuridae هستند. در واقع، موقعیت طبقه بندی آنها برای مدت طولانی موضوع بحث های علمی بوده است. آنها ابتدا در خانواده راکون و سپس در خانواده خرس طبقه بندی شدند. با این وجود، پانداهای قرمز با توجه به جدیدترین پژوهش های ژنتیکی در خانواده مستقل خود قرار گرفته اند.
پاندای قرمز دارای دمی بلند و پرپشت با حلقه های قرمز و زرد است. این حیوان از دم خود برای حفظ تعادل روی درختان استفاده می کند. همچنین، آن را در زمستان برای گرم شدن به دور خود می پیچد. پاندای قرمز حتی از دم خود می تواند به عنوان یک بالش برای خواب استفاده کند.
پانداهای قرمز نتیجه چیزی هستند که طبیعت گرایان آن را تکامل همگرا می نامند: آنها به عنوان گوشتخوار طبقه بندی شده اند، در شرایطی که همانند پاندای بزرگ، بیشتر از بامبو تغذیه می کند.
پانداهای قرمز رژیم غذایی خود را با میوه ها، پرندگان و تخم پرندگان، و حشرات تکمیل می کنند و به خوراکی های شیرین علاقه دارند. آنها دارای شست کاذب پاندای بزرگ نیز هستند که یک استخوان مچ دست اصلاح شده مورد استفاده برای گرفتن بامبو است.
با توجه به محتوای کم مواد مغذی در رژیم غذایی، پانداهای قرمز اغلب انرژی کمی دارند و بیشتر زمان خود را صرف خوردن و خوابیدن می کنند.
در دماهای بسیار پایین، پانداهای قرمز می توانند به خواب رفته و غیر فعال شوند. سرعت متابولیسم آنها کاهش می یابد و تنها هر چند ساعت یک بار افزایش می یابد تا حیوان بیدار شده و بتواند به دنبال غذا بگردد.
پانداهای قرمز صعودکنندگان ماهری هستند و از درختان به عنوان پناهگاه، ابزاری برای فرار از شکارچیان و آفتاب گرفتن استفاده می کنند.
مچ پاهای آنها بسیار انعطاف پذیر است و می توانند به طور مستقیم از درخت بالا بروند. پنجه های بلند، تیز و نیمه جمع شونده نیز به آنها کمک می کنند تا به راحتی از شاخه های درختان عبور کنند.
پانداهای قرمز قادرند روی دو پای خود بایستند. این در واقع یک مکانیسم دفاعی در زمان تحریک یا تهدید شدن حیوان است تا خود را بزرگتر نشان دهد. همچنین، آنها ممکن است صداهای بلندی ایجاد کنند، با پنجه های تیزشان از خود دفاع کنند یا بوی بدی را از غدد بویایی خود خارج کنند.
پانداهای قرمز به طور معمول موجوداتی منفرد هستند، اما در فصل تولید مثل به صورت جفت دیده می شوند. همانند پاندای بزرگ، پاندای قرمز ماده تنها برای یک یا دو روز در سال بارور می شود.
حیوان ماده پس از جفت گیری یک لانه می سازد یا از تنه توخالی درختان یا غارهای کوچک برای زایمان استفاده می کند. حیوان نر به ندرت برای بزرگ کردن نوزدان به جفت خود کمک می کند.
از سال 2010، سومین شنبه ماه سپتامبر هر سال به عنوان روز بین المللی پاندای قرمز جشن گرفته می شود. این اقدام در راستای افزایش آگاهی عمومی و حمایت از حفاظت پانداهای قرمز صورت می گیرد زیرا زندگی آنها به دلیل از دست دادن زیستگاه و شکار غیر قانونی تهدید می شود.
شاید کمتر از 10 هزار پاندای قرمز در طبیعت باقی مانده باشد که در جنگل های کوهستانی کشورهای آسیایی مانند نپال، هند، چین، بوتان و میانمار یافت می شوند.
