این پرتاب که منجر به قرار گرفتن سه ماهواره در مدار شد، صرفاً یک پیشرفت علمی نیست، بلکه یک گام استراتژیک برای شکستن انحصار غرب در دسترسی سریع و واکنش فوری به فضا محسوب می‌شود.
این راکت ۳۰ متری که وزنی معادل ۴۰۵ تن و نیروی پیشرانی برابر با ۶۰۰ تن دارد، قادر است محموله‌هایی به وزن ۶.۵ تن را در مدار پایینی زمین (LEO) قرار دهد. اما ویژگی اصلی و برگ برنده «گِرَویتی-۱» که آن را به یک کابوس استراتژیک برای رقبای غربی تبدیل می‌کند، استفاده کامل از موتورهای سوخت جامد است. این فناوری به چین اجازه می‌دهد تا در شرایط اضطراری و برخلاف راکت‌های سوخت مایع که هفته‌ها زمان برای آماده‌سازی نیاز دارند، ظرف تنها ۲۴ ساعت یک پرتاب فضایی را عملیاتی کند.
این قابلیت واکنش سریع، به خصوص در دورانی که نقش ماهواره‌ها در جنگ‌های نیابتی (مانند جنگ اوکراین که شبکه استارلینک آمریکا نقشی حیاتی در آن ایفا می‌کند) بیش از پیش آشکار شده، یک مزیت تعیین‌کننده است.
این پرتاب در شرایطی انجام می‌شود که پنتاگون اولین گام‌ها را برای توسعه اولین سامانه ضدموشکی مستقر در فضا برداشته است. ارزان‌سازی و افزایش بهره‌وری در پرتاب ماهواره‌ها توسط راکت‌هایی مانند «گِرَویتی-۱»، به چین این امکان را می‌دهد که با هزینه‌ای به مراتب کمتر، شبکه‌های ماهواره‌ای خود را گسترش داده و سامانه‌های پدافندی و آفندی فضایی خود را مستقر کند. گزارش‌های غربی پیش از این نیز نگرانی عمیق خود را از پیشتازی چین در توسعه قابلیت‌های جنگ فضایی، از جمله ساخت ماهواره‌های شکارچی با توانایی حمله به ماهواره‌های دشمن، ابراز کرده بودند.
نکته جالب توجه این است که شرکت «اورین‌اسپیس» در سال ۲۰۲۰ توسط کهنه‌کاران شرکت‌های فضایی دولتی چین تأسیس شده و بسیاری از مهندسان آن، سابقه کار بر روی پروژه‌های راهبردی مانند راکت‌های «لانگ مارچ» را در کارنامه دارند. این هم‌افزایی بی‌نظیر میان چابکی بخش خصوصی و حمایت استراتژیک دولت، به یکی از دلایل اصلی پیشرفت‌های برق‌آسای چین در صنایع دفاعی و هوافضا تبدیل شده است.
