فوتبال ایران و اساساً ورزش ما از دیرباز تا امروز -یعنی از زمانی که تازه ورزش‌های مدرن وارد کشور شد تا همین امروز که دیگر در تمام دنیا ورزش به صورت یک علم درآمده و در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود- همواره متکی بر یک ویژگی بارز بوده و هنوز هم هست.

صفتی که ما «غیرت» خطابش می‌کنیم و برخی به اشتباه گمان می‌کنند فقط ایرانی‌ها از این صفت برخوردارند! در حالی که به کرات ثابت شده غیرت یک صفت انسانی است و ربطی به ملیت ندارد. حتی در مرفه‌ترین ممالک جهان هم افراد با غیرت پیدا می‌شوند و بالعکس، در محروم‌ترین نقاط...

این غیرت در خیلی مواقع روی تمام کمبودهای ورزش ما سایه انداخته و به لطف همین ویژگی، در میادینی ما به پیروزی رسیده‌ایم که هیچکس شانسی برای ایران و ایرانی متصور نبوده است. اجازه دهید از مثال بگذریم که بسیار فراوان است.

اما مثال برای غیرت بازیکنان غیر ایرانی واقعاً لازم است. کاری که منیر الحدادی ستاره با ارزش استقلال در مقابل چادر ملو از خود نشان داد. احترام به کارنامه و سوابق و اعتبار خود و روح حرفه ای ورزش، همانیست که ما به آن در ایران غیرت می‌گوییم.

برابر چادرملو، استقلال بار دیگر مثل بیشتر بازی‌های این فصل، برنامه تهاجمی خود را روی حضور یاسر آسانی در سمت راست گذاشته بود. او هم مثل اغلب بازی‌های این فصل کار خود را به خوبی انجام می داد اما بازیکنان در زدن ضربه آخر کم دقت بودند.

کاری که منیر الحدادی در دقیقه ۷۰ به بهترین نحو انجام داد و اتفاقاً در اولین حضور با پیراهن استقلال در زمین نیز با همان پای چپ جادویی، چنین شلیکی داشت که از بخت بد خودش و استقلال، به دیرک افقی دروازه نشست.

این بار اما استقلال و حدادی، خوش شانس بودند که ارزش فراوان کار ارزش یاسر و منیر به ثمر نشست و آبی‌ها از یک شکست گریختند. اما اوج کار ستاره مراکشی استقلال بعد از زدن گل بود.

در آن زمین خراب که بازیکن صددرصد آماده نیز مصدوم می‌شود، ستاره مراکشی که هنوز به اوج خود نرسیده، دقایقی بعد از گل آسیب دید. او به زمین افتاد و اندونگ را دیدیم که از نیمکت درخواست تعویض می‌کند. سپس صالح حردانی این کار را کرد و بعد خود منیر با دستش علامت تعویض نشان داد.

به طور طبیعی تا خسرو حیدری، بازیکنی را با هماهنگی ساپینتو از پشت دروازه بخواهد و او بیاید و به میدان برود، زمانی طول می‌کشد. در تمام این دقایق منیر لنگ میزد، با آنکه می‌توانست روی زمین بنشیند و بازی را قطع کند، با آنکه می‌توانست بایستد و کسی از او توقع دویدن نداشت، اما هرگز جا خالی نکرد و به بهانه مصدومیت نایستاد.

او به اسم و اعتبار خودش تعصب داشت نه تیم ما! تا لحظه‌ای که درون زمین بود، دوربین تلویزیون نشان می‌داد که چطور سعی در زدن استارت دارد. می‌خواست در جریان بازی بماند و این همان چیزیست که ما با آن غیرت می‌گوییم.

بازیکنی که هنوز یک ماه نشده به ایران آمده و قبل از آن، هیچ چیز از استقلال و ایرانی‌ها نمی‌دانست، قطعاً نمی‌گوید از کودکی عاشق استقلال بوده است! او در فوتبال حرفه‌ای یاد گرفته برای زحمات و اعتبار خودش بجنگد و در آن دقایق همین کار را می‌کرد.

بعد از این مسابقه ارزش منیر حدادی چند برابر شد. نه به خاطر گل‌ها و بازی‌سازی و سطح فنی بالا، بلکه به خاطر همین احترام به جایگاه حرفه‌ای و کارنامه‌اش، یا آنطور که ما دوست داریم خطاب کنیم؛ «غیرت»!

اینجا را بخوانید: منیر الحدادی: دلم می‌خواهد در ایران بمانم