به گزارش بهداشت نیوز، اختلال طیف اوتیسم (ASD) یا اوتیسم یک ناتوانی رشدی است که معمولاً مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگرچه بسیاری از علائم اوتیسم در بزرگسالان مشابه علائم کودکان است، برخی از بزرگسالان ممکن است علائم خود را به‌صورت اجتماعی مخفی کنند، که تشخیص آن را سخت‌تر می‌کند.
این مقاله به بررسی علائم و نشانه‌های ASD در بزرگسالی و نحوه اقدام برای دریافت تشخیص می‌پردازد.
علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان
اطلاعات زیر نمونه‌هایی از علائم اوتیسم در بزرگسالان است. با این حال، افراد اوتیسمی معمولاً تمام علائم و نشانه‌های ذکر شده را ندارند و ممکن است علائم دیگری را تجربه کنند که در اینجا ذکر نشده است. همچنین، ممکن است شباهت‌هایی بین ASD و سایر اختلالات مانند اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی (ADHD) وجود داشته باشد. علائم و نشانه‌های ASD از فردی به فرد دیگر متفاوت است.
تعاملات اجتماعی و ارتباطات
افراد اوتیسمی ممکن است برخی جنبه‌های ارتباط و تعامل اجتماعی را چالش‌برانگیز بیابند. آن‌ها ممکن است در درک احساسات دیگران یا برقراری ارتباط با مردم مشکل داشته باشند. علائم مرتبط با تعاملات اجتماعی و ارتباطات شامل موارد زیر است:
دشواری در برقراری مکالمه
مشکل در برقراری یا حفظ دوستی‌های نزدیک
احساس ناراحتی در هنگام برقراری تماس چشمی
مشکل در درک طعنه یا اصطلاحات
نبود تغییرات در لحن صحبت کردن
مشکل در درک حالات چهره و زبان بدن
مشکلات در خواندن احساسات دیگران
چالش‌ها در تنظیم احساسات
اضطراب اجتماعی
رفتارهای محدود یا تکراری
افراد اوتیسمی ممکن است الگوهای فکری و رفتاری غیرقابل انعطاف داشته باشند و رفتارهای تکراری انجام دهند. نمونه‌ها عبارتند از:
افراد اوتیسمی ممکن است حساسیت زیادی به تحریکات حسی مانند صداها، بوها یا نورهای روشن داشته باشند که برای دیگران مشکل‌ساز نیستندتولید صداهای غیر ارادی مانند پاک کردن گلو به طور مکرر
وابستگی به روال‌های روزانه و مشکل در کنار آمدن با تغییرات
تجربه نیاز به مرتب کردن اشیاء در ترتیب خاص
علایق و فعالیت‌ها
افراد اوتیسمی ممکن است علاقه شدید به یک موضوع خاص داشته باشند. آن‌ها ممکن است در مورد موضوعی که دوست دارند، مکرراً و به مدت طولانی صحبت کنند. سایر علائم شامل:
علاقه محدود به چند فعالیت خاص
تمایل به فعالیت‌های انفرادی
مهارت‌های برتری در یک زمینه خاص، مانند ریاضیات
در برخی از موضوعات خاص، از جمله ریاضیات، هنر، علوم یا موسیقی برجسته باشند
یادگیرنده‌های شنیداری یا بصری قوی
قادر به یادگیری جزئیات دقیق
قادر به به خاطر سپردن اطلاعات به مدت طولانی
پردازش حسی
افراد اوتیسمی ممکن است حساسیت زیادی به تحریکات حسی مانند صداها، بوها یا نورهای روشن داشته باشند که برای دیگران مشکل‌ساز نیستند. علائم حسی مرتبط با ASD شامل:
اجتناب از لمس فیزیکی
حساسیت کم یا زیاد به تحریکات حسی مانند نور یا صداها
حساسیت یا تنفر شدید از برخی غذاها
خوردن تنها برخی غذاها
احساس تحریک‌پذیری زیاد در برابر نورها، جمعیت‌ها و سر و صدا
ترس بیشتر یا کمتر از حد معمول در برابر صداها
تحمل پایین یا بالا نسبت به درد
حساسیت به گرما و/یا سرما
علائم اوتیسم در زنان بزرگسال
علائم ASD می‌تواند بین جنسیت‌ها تفاوت داشته باشد. تحقیقی در سال ۲۰۲۰ نشان می‌دهد که برخی از زنان ممکن است در مقایسه با مردان توانایی بهتری در مقابله با موقعیت‌های اجتماعی داشته باشند، زیرا علائم آن‌ها ممکن است کمتر آشکار و پوشیده باشد. "پوشاندن" به این معناست که فرد رفتار خود را طوری تنظیم کرده است که نشانه‌های اوتیسم را در موقعیت‌های اجتماعی سرکوب کند. آن‌ها ممکن است مهارت‌های زندگی و ارتباطی را توسعه داده باشند که به آن‌ها امکان می‌دهد به طور مستقل زندگی کنند. این امر می‌تواند تشخیص ASD را دشوارتر کند.
زنان اوتیسمی ممکن است همچنین:
ساکت‌تر باشند
احساسات خود را پنهان کنند
نشانه‌های کمتری از رفتارهای تکراری نشان دهند
تشخیص اوتیسم در بزرگسالان
چرا تشخیص در بزرگسالی چالش‌برانگیز است؟
افرادی که در سال‌های جوانی خود تشخیص دریافت نکرده‌اند ممکن است علائم کمتری داشته باشند که شناسایی آن‌ها دشوارتر است. در برخی مواقع، ممکن است چنین افرادی هرگز تشخیص دریافت نکنند. اگر افراد مدت زیادی با ASD زندگی کرده باشند، ممکن است توانایی بهتری در پوشاندن علائم و نشانه‌ها داشته باشند.
آزمایش‌ها و تشخیص
تحقیقات نشان می‌دهد که یکی از آزمایش‌های تشخیصی رایج برای اوتیسم در بزرگسالی، ADOS-۲، ممکن است قابل اعتماد باشد. با این حال، پزشک باید علائم فرد را تشخیص داده و او را به آزمایش ارجاع دهد. بزرگسالانی که مشکوک به اوتیسم هستند، می‌توانند از آزمون‌های خودارزیابی آنلاین استفاده کنند و نتایج را به پزشک خود نشان دهند.
چگونه فرایند تشخیص را شروع کنیم؟
بزرگسالانی که مشکوک به اوتیسم هستند و مایل به تشخیص هستند، می‌توانند با پزشک عمومی خود مشورت کنند. پزشک ممکن است با پرسش در مورد علائم فعلی و علائم دوران کودکی، مشاهده رفتار فرد، و گفتگو با عزیزان فرد، تشخیص‌های ممکن را بررسی کند. در صورتی که علائم هیچ شرایط جسمی زمینه‌ای نداشته باشد، ممکن است فرد به روان‌پزشک یا روان‌شناس ارجاع داده شود.
درمان و توانبخشی
درمان شناختی-رفتاری (CBT)
این درمان می‌تواند به افراد اوتیسمی کمک کند تا با چالش‌هایی که ممکن است خاص ASD باشند، مانند داشتن افکار انعطاف‌ناپذیر، مقابله کنند.
توانبخشی شغلی
توانبخشی شغلی می‌تواند به افراد اوتیسمی کمک کند تا با چالش‌های شغلی خود کنار بیایند و محیط‌های کاری مناسب‌تری پیدا کنند. این به افراد اجازه می‌دهد که امکان ادامه تحصیل، داوطلبانه یا تغییر شغل را بررسی کنند.
دارو
داروهای تجویزی می‌توانند به افراد کمک کنند تا علائم مربوط به ASD مانند افسردگی و اضطراب را مدیریت و کاهش دهند.
حمایت از همسالان
برخی از افراد اوتیسمی ممکن است یافتن همتایانی که تجربه مشابه دارند، مفید بدانند. این کار را می‌توان از طریق گروه‌ها و فروم‌های آنلاین یا جلسات حمایتی حضوری انجام داد.
کی باید به پزشک مراجعه کنید؟
علائم اوتیسم معمولاً قبل از دو سالگی ظاهر می‌شود، اما بسیاری از افراد تا مدت‌ها پس از آن تشخیص داده نمی‌شوند. اگر علائم شما باعث ایجاد اضطراب یا اختلال در کیفیت زندگی‌تان می‌شود، مراجعه به پزشک می‌تواند کمک‌کننده باشد. علائمی که می‌توانند نیاز به ارزیابی پزشکی داشته باشند عبارتند از:
اضطراب شدید هنگام تغییر روال روزانه
دشواری در درک نشانه‌های اجتماعی
چالش‌ها در برقراری ارتباط به شکلی که دیگران آن را درک کنند
حساسیت زیاد به ورودی‌های حسی، مانند صداهای بلند یا نورهای شدید
دشواری در داشتن و حفظ دوستان
تمرکز شدید بر علایق خاص
