همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: به‌نظر می‌رسد فصل جدیدی در تاریخ پروژه‌های عمرانی و افتتاحات کشور گشوده شده است؛ فصلی که در آن، دیگر نیازی به کلنگ‌زنی سدها و آزادراه‌های عظیم نیست و می‌توان با افتخار، حماسه ساخت یک آسانسور یا راه‌پله را جشن گرفت.
فکرش را بکنید، مقامات محلی با چهره‌هایی مصمم، روبان قرمزی که مسیر را سد کرده و قیچی‌هایی که برای برشی تاریخی آماده شده‌اند، پلکانی را افتتاح می‌کنند که قرار است کارمندان و مراجعان را از خیابان به طبقه همکف اداره برساند. این رویدادهای شگرف در حالی رخ می‌دهند که بسیاری از نهادها و مراکز علمی از کمبود بودجه‌های ضروری برای فعالیت‌های اصلی خود گله‌مندند.
اینجاست که سؤالاتی ساده اما عمیق ذهن را درگیر می‌کند. آیا این جشن‌ها که در فضای مجازی به سرعت به سوژه طنز و البته تأمل تبدیل می‌شوند، بیش از آنکه نشان از «خدمت» داشته باشند، بوی «نمایش» نمی‌دهند؟ در دورانی که شهروندان انتظار حل مشکلات اساسی و بهبود کیفیت خدمات را دارند، آیا صرف هزینه و زمان برای افتتاح پروژه‌هایی که در ذات خود بخشی از ملزومات یک ساختمان اداری هستند، نوعی بی‌توجهی به اولویت‌ها نیست؟
شاید وقت آن رسیده که برخی مدیران محترم، به جای تمرکز بر قیچی و روبان، انرژی خود را بر رفع چالش‌های واقعی مردم متمرکز کنند. بی‌شک، رضایت شهروندان از عملکرد یک دستگاه، جشنی بسیار باشکوه‌تر از افتتاح قدم به قدمِ پله‌های یک اداره است.
