شمال نیوز: در روزهایی که مازندران با چالش‌های زیست‌محیطی، بحران منابع و فشار جمعیتی دست‌وپنجه نرم می‌کند، پروژه‌های بلندمرتبه‌سازی با برج‌هایی تا ۴۰ طبقه در شهرهای ساحلی و جلگه‌ای استان، به‌سرعت در حال شکل‌گیری‌اند. این تحولات عمرانی، اگرچه در ظاهر پاسخی به کمبود زمین و مسکن تلقی می‌شوند، اما در باطن، نشانه‌ای از نگاه سطحی و رزومه‌محور برخی مدیران اجرایی است.
جناب استاندار، با احترام باید گفت: بلندمرتبه‌سازی در مازندران، آن‌هم در دل طبیعتی شکننده و حساس، نمی‌تواند برای شما رزومه‌ای عمرانی بسازد. توسعه‌ای که بدون درک عمیق از ظرفیت‌های بومی، بدون مشارکت واقعی مردم و بدون توجه به زیرساخت‌های ناکارآمد استان اجرا شود، نه‌تنها افتخار مدیریتی نیست، بلکه به نمادی از بی‌تدبیری بدل خواهد شد.
معاون عمرانی استانداری نیز با تأکید بر رونق اقتصادی، گویی فراموش کرده که اقتصاد پایدار از دل طبیعت سالم و جامعه متعادل می‌جوشد، نه از دل برج‌هایی که سایه‌شان بر خانه‌های سنتی و باغ‌های بومی سنگینی می‌کند. بلندمرتبه‌سازی در نوشهر، ساری و دیگر شهرهای ساحلی، اگر بدون مطالعات دقیق و رعایت الزامات فنی و زیست‌محیطی اجرا شود، نه‌تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه خود به بحرانی تازه بدل خواهد شد.
در ضوابط اعلام‌شده، از اختصاص طبقات به فضای سبز، رعایت زاویه تابش نور، و استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر سخن گفته شده است. اما تجربه نشان داده که این وعده‌ها در عمل، اغلب به شعارهایی تبدیل می‌شوند که در سایه منافع اقتصادی و فشار سرمایه‌گذاران رنگ می‌بازند.
مازندران، استان باغ‌ها و دریاهاست، نه استان برج‌ها و سایه‌ها. توسعه در این خطه باید با احترام به طبیعت، فرهنگ و ظرفیت‌های واقعی آن باشد. بلندمرتبه‌سازی اگر بدون درک عمیق از زیست‌بوم و نیازهای اجتماعی اجرا شود، نه‌تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه خود به بحرانی تازه بدل خواهد شد.
تجربه دیگر شهرهای کشور نشان داده که بلندمرتبه‌سازی اغلب به ساخت مسکن لوکس برای غیر بومی‌ها منجر می‌شود؛ روندی که نه‌تنها دسترسی مردم محلی به مسکن مناسب را محدود می‌کند، بلکه موجب مهاجرت معکوس و نارضایتی اجتماعی خواهد شد. این در حالی است که مسئولان استان، با نادیده گرفتن این واقعیت‌ها، از توسعه‌ای سخن می‌گویند که بیش از آنکه پایدار باشد، نمایشی و پرهزینه است.
مازندران را نمی‌توان با برج‌ها تعریف کرد. این استان با طبیعتش نفس می‌کشد و با فرهنگش زندگی می‌کند. بلندمرتبه‌سازی در این بستر، اگر بدون تأمل، مشارکت عمومی و نگاه بلندمدت پیش برود، نه‌تنها راه‌حل نیست، بلکه خود به بحران تازه‌ای تبدیل خواهد شد؛ بحرانی که مسئولیت آن، پیش از همه، متوجه مدیران ارشد استان خواهد بود.
اگر مدیران استان به‌دنبال ساخت رزومه‌ای ماندگار هستند، آن را با حفظ طبیعت، توسعه گردشگری پایدار، ارتقای زیرساخت‌های بومی و مشارکت واقعی مردم بسازند؛ نه با برج‌هایی که شاید در عکس‌های تبلیغاتی بدرخشند، اما در واقعیت، سایه‌ای سنگین بر آینده مازندران خواهند بود.
