به گزارش همشهری آنلاین، «یا عیسی مسیح بیچاره شدیم» از ۲۸ شهریور در تالار قشقایی تئاتر شهر به روی صحنه رفته و تا ۲۲ مهر نیز ادامه خواهد داشت؛ نمایشی با ۱۲ بازیگر؛ شش بازیگر زن و شش بازیگر مرد. عدد ۱۲ نمادی است در این میان؛ ۱۲ ساعت روز و ۱۲ ساعت شب. مروری است بر زندگی انسان‌ها.

آنچه در این میان حائز اهمیت است، بازی همسطح ایفاگران نقش است و میزان‌سن‌های درست که ریتم متناسب کار به زیباتر شدن آن کمک می‌کند. در این نمایش اتودهای مختلفی توسط بازیگران تجربه می‌شود و این نشان دهنده نوع نگاه جامعه از هر طیفی است.

شش برش از زیست انسان‌ها در این نمایش به نمایش گذاشته می‌شود که به گفته کارگردان می‌تواند برای شش یا ۶۰ میلیون نفر باشد.

مسعود موسوی می‌گوید: احساس کردم از نظر شخصی از آنجایی که پنج سال بود کار نکرده بودم، باید این تلنگر زده شود و اول از همه به خودم و بعد جامعه که «کجا داریم می‌رویم؟» به این فکر نمی‌کنیم که خودمان هم در پروسه ناکامی‌ها نقشی داریم. باید این حرف زده می‌شد حتی در قالب یک خواب، رویا و یا شوخی و این که یک روز حساب و کتابی هم وجود دارد.

۱۲ بازیگر در این کار حضور دارند که نمادی از جنگ ۱۲ روزه هم می‌تواند باشد. ۱۲ ماه و ...

جوانی به صلیب کشیده می‌شود به خاطر یک خطا و کسانی که موافق به صلیب کشیده شدن او هستند خود انسان‌های گناهکاری هستند که دیگران را مسبب خطاهای خود می‌دانند.

موسوی می‌گوید: با استفاده از بهانه‌های روز جامعه، برش‌هایی زده می‌شود در نمایش و حتی از ادیان مختلف و به آن چه نفع انسان را به دنبال دارد، پرداخته می‌شود.

او درباره شکست دیوار چهارم می‌گوید: برای این بود که تماشاچی نخندد و به دنبال آن جدی شدن مخاطب در مواجهه با داستان و ارتباطی که چهره به چهره است.

در این نمایش، گروتسکی دقیق و مشخص را شاهدیم که گاهی وقت‌ها به عمد به سمت یک سری واژه‌ها و اکت‌های تئاتر آزاد پیش می‌رفت. کارگردان نمایش گفت: تلاش کردیم حتی یک کلمه هم اتفاق نیفتد. او می‌گوید: معتقدم اگر یک جمله تاثیرگذار نیست باید حذف شود پس اگر در متن گذاشته شد حتی یک کلمه نمایش در فرم آزاد، بی‌دلیل هم نبوده است.

موسوی افزود: به دنبال کار سه ساعته نبودم بلکه تلاش کردم بیش از ۵۰ دقیقه هم به طول نیانجامد و بیننده خسته نشود.

در این باره که در شرایطی پس از ۵ سال به تئاتر برگشتید که می‌دانید تئاتر مخاطب ندارد؟ او توضیح داد: خیلی جاها ما هنرمندان درگیر مسائلی می‌شویم بدون این که بخواهیم. مسیر غلطی در تئاتر پیش می‌رود و به سمت سطحی نگری و دور شدن از محتواست که این، اذیت کننده است.

موسوی اظهار داشت: تئاتر به این دلیل ناب‌ترین هنر است که حرف برای گفتن دارد. سعی کردم پس از ۵ سال مسیر تئاتر را به سمت محتواگرایی و پیام روز و جهان شمول بودن برگردانم.

در این نمایش صوری دمیده می‌شود و انسان‌ها را به فکر فرو می‌برد که قرار است چه شود.

موسوی به این سوال که اگر قرار باشد روزی صور پایان دنیا دمیده شود آخرین کاری که می‌کنید چیست؟ چنین پاسخ داد: قطعا تئاتر می‌سازم. سال ۱۳۵۳ اولین کار تئاتر را کارگردانی کردم که تاکنون به عدد ۳۵ رسیده است.

موسوی به این سوال که چرا هرگز به گیشه فکر نکردید؟ پاسخ داد که این نیست که از گیشه بدم بیاید اما احساس می‌کنم اگر به گیشه فکر کنم خیلی چیزها را از دست می دهم و تلاش کردم از خودم شروع کردم. من می‌خواهم حرف دلم را بزنم و به همین سبب هزینه‌اش را هم متقبل می‌شوم.

او همچنین درباره رورانس متفاوت کار گفت: احساس کردم یک وظیفه دارم تا دانشجویان را معرفی کنم و جدای از هرگونه تیپ‌سازی، خودشان بیایند و به مردم چهره به چهره معرفی شوند.

در این نمایش، نگین ابدالی، پویا اسکندرزادگان، امین بشارتی، سیدپویا بیکی، وحید ذات عجم، فرزانه رضایی، فریما رئوفی، نگین زینی وند، سهیل ساعی، محمدامین عرب سالاری، یلدا فاطمی و کیمیا هوشمند ایفای نقش می‌کنند. در خلاصه نمایش آمده است: مردم یک شهر با شادی و سرور زندگی کرده و روزهای خوبی را سپری می کنند تا اینکه ناگهان ...