به گزارش خبرآنلاین، رسانه انگلیسی با عنوان «طرح کوشنر-بلر برای غزه فاجعه اخلاقی و شکست سیاسی است»، به نقد و بررسی ابعاد این طرح پرداخته است.

به گزارش ایسنا، «جاش پال» که سابقه فعالیت در اداره موقت ائتلاف در عراق و همچنین مشاوره در حوزه امنیت در فلسطین اشغالی را دارد، در این گزارش که در روزنامه «گاردین» منتشر شده طرح واشنگتن برای صلح غزه را غیرقابل اعتماد و شکست‌خورده معرفی کرده است.

او گزارش را با یادآوری تجربه شخصی خود آغاز کرده و توضیح می‌دهد که در نخستین روز حضورش در بغداد، مأمور شد تا برای پلیس عراق سیاستی درباره افسران باردار تدوین کند؛ در حالی‌که نه از پلیس چیزی می‌دانست، نه از بارداری و نه از عراق. به گفته جاش پال، این اقدام در واقع نماد خودبزرگ‌بینی و ناآگاهی حکومت‌های تحمیلی خارجی بود.

پال سپس به دیداری در قدس اشغالی اشاره می‌کند، جایی که «تونی بلر»، سیاستمدار انگلیسی به‌عنوان فرستاده ویژه دولت این کشور در امور صلح فلسطین، درباره رشد اقتصادی در جنین سخن می‌گفت، اما واقعیت میدانی هیچ تطابقی با اظهارات بلر نداشت و فلسطینی‌ها همچنان در شهر جنین در میان ایست‌های بازرسی متعدد ارتش رژیم صهیونیستی گرفتار بودند.

 
خودبزرگ‌بینی غرب، عامل اصلی رواج سیاست‌های استعماری

گاردین تأکید می‌کند که این الگو دوباره در سال ۲۰۲۵ تکرار شده است. بار دیگر سخن از حکومتی غربی و تحمیلی در غرب آسیاست، این بار در غزه، و بار دیگر تونی بلر در مرکز آن قرار دارد. مقاله تصریح می‌کند که چنین دیدگاه‌هایی برای «رفاه تحمیلی» و حکومت خارجی کارساز نخواهد بود و «نباید به آن اعتماد کرد.»

یکی از اصلی‌ترین محورهای این گزارش، مسئله مشروعیت است. گاردین یادآور می‌شود که حق تعیین سرنوشت نه‌تنها در منشور سازمان ملل به رسمیت شناخته شده، بلکه خواسته‌ای جهانی برای همه ملت‌هاست. بر این اساس، هر نوع حکومتی که از خارج تحمیل شود ذاتاً بی‌دوام است، چون فاقد حمایت مردمی و درک فرهنگی لازم است. به باور نویسنده، حکومتی به رهبری بلر در غزه، همانند تجربه آمریکا در عراق، محکوم به شکست و طرد از سوی جامعه محلی خواهد بود و تنها به چرخه خشونت و بحران دامن خواهد زد.

گاردین سپس به انگیزه‌های اقتصادی پشت این طرح می‌پردازد. مقاله خاطرنشان می‌کند که «جرد کوشنر»، «استیون ویتکاف» و حتی «دونالد ترامپ»، همانند بلر، در دنیای املاک و مستغلات ریشه دوانده‌اند. به نوشته این روزنامه، کوشنر غزه را نه به‌عنوان یک جامعه زنده و دارای تاریخ کهن، بلکه به‌عنوان «ویرانه‌ای بر روی یک نوار ساحلی ارزشمند» می‌بیند؛ یک زمین خالی کنار دریا که آماده توسعه و سودآوری است. در این نگاه، مردم غزه صرفاً مانعی در برابر فرصت‌های اقتصادی به شمار می‌آیند.

جاش پال توضیح می‌دهد که در شرایط ویرانی امروز، چنین چشم‌اندازهایی ممکن است جذاب جلوه کند. به جای سخن گفتن از بازسازی غزه توسط و برای فلسطینی‌ها، طرح کوشنر-بلر وعده یک «ریویرا» پر زرق و برق را می‌دهد که به ظاهر می‌تواند مردم را در شکلی از رفاه شریک کند. این طرح از این جهت تقویت می‌شود که رژیم صهیونیستی بارها تأکید کرده هیچ دولتی فلسطینی یا کنترل فلسطینی بر غزه را نخواهد پذیرفت و تجربه نیز نشان داده که هیچ پروژه عمرانی بدون اجازه این رژیم امکان‌پذیر نیست.

عبور از استعمار بزک‌شده

با این حال، گاردین تأکید می‌کند که جهان مجبور نیست این «نواستعمار بَزَک‌شده» را بپذیرد. به عنوان جایگزین، «طرح عربی برای غزه» به رهبری مصر ارائه شده که خواستار تشکیل یک دولت موقت تکنوکرات فلسطینی است تا به بازگشت دولت منتخب دموکراتیک فلسطین منتهی شود. در این رویکرد، بازسازی غزه به دست و اراده فلسطینی‌ها و بر پایه مالکیت واقعی آنان انجام خواهد گرفت.

مقاله گاردین ۲ رویکرد را در برابر هم قرار می‌دهد: یکی طرح کوشنر-بلر که سود اقتصادی و سلطه خارجی را مقدم می‌داند، و دیگری طرح عربی که بر مالکیت فلسطینی و حق تعیین سرنوشت استوار است. اگرچه رویکرد دوم شاید سود اقتصادی فوری برای سرمایه‌گذاران خارجی نداشته باشد، اما تنها راهی است که بر مشروعیت و پایداری تکیه دارد.

در پایان، گاردین این طرح را هم از نظر اخلاقی و هم از نظر سیاسی فاجعه‌آمیز توصیف می‌کند. از نگاه نویسنده، این یک «فاجعه اخلاقی» است چون می‌خواهد رفاه را بر روی اجساد هزاران فلسطینی بنا کند که هنوز زیر آوار غزه‌اند. همچنین یک «شکست سیاسی» است، زیرا با تحمیل حکومتی فاقد مشروعیت، به جای ثبات، تنها بی‌ثباتی و بحران بیشتری به همراه خواهد داشت. پیام نهایی مقاله روشن است: «شما نمی‌توانید ریویرا را بر استخوان‌های مردگان بنا کنید، و نمی‌توانید اشغال را بر آرزوهای زندگان استوار کنید.»

310310