دو جنگنده سوخو ۳۵ (Su-۳۵) و سوخو ۵۷ (Su-۵۷) که هر کدام نماینده یک نسل متفاوت از نبردهای هوایی هستند، اغلب با هم مقایسه می‌شوند. کدام‌یک از این دو پرنده روس برتری بیشتری دارد و انتخاب منطقی‌تری برای نیروهای هوایی مدرن است؟
به گزارش خبرآنلاین، روسیه از دوران شوروی تا امروز یکی از پیشگامان طراحی جنگنده‌های پیشرفته است و اکنون دو جنگنده شناخته‌شده و پرچمدار دارد. سوخو ۳۵ (Su-۳۵) و سوخو ۵۷ (Su-۵۷) یکی جنگنده‌ای نسل از نسل چهارونیم که آزموده‌شده در میدان نبرد، و دیگری پرچمدار نسل پنجم که برای مقابله با رقبایی همچون F-۲۲ رپتور و F-۳۵ لایتنینگ طراحی شده است.
سوخو ۳۵ پیشرفته‌ترین نسخه از خانواده فلانکر است. این جنگنده با موتورهای AL-۴۱F۱S توانایی مانورهای فراتر از انتظار دارد، و برای نبردهای هوایی نزدیک (Dogfight)، هنوز هم یکی از بهترین پرنده‌های دنیا به شمار می‌رود.
تجربه عملیاتی: در سوریه و اوکراین استفاده گسترده شده و عملکرد واقعی آن ثبت شده است.
برد پرواز بالا: توانایی مأموریت‌های طولانی‌مدت بدون نیاز به سوخت‌گیری مکرر را دارد.
هزینه کمتر: در مقایسه با یک جنگنده نسل پنجم، نگهداری و تولید سوخو ۳۵ اقتصادی‌تر است.
در مقام مقایسه، مهم‌ترین نقطه ضعف سوخو-۳۵ فقدان پنهان‌کاری موثر است. این موضوع در عصر رادارهای AESA و سامانه‌های کشف چندطیفی می‌تواند نقطه‌ضعفی کلیدی باشد.
سوخو ۵۷ نخستین جنگنده نسل پنجم روسیه است. طراحی آن با تمرکز بر کاهش سطح مقطع راداری، استفاده از رادار AESA و سامانه‌های پیشرفته جنگ الکترونیک انجام شده است. این جنگنده به طور ویژه برای درگیری‌های دوربرد و نفوذ به عمق قلمرو دشمن ساخته شده است.
پنهان‌کاری: طراحی بدنه زاویه‌دار و حمل تسلیحات در محفظه داخلی باعث کاهش آشکارسازی راداری می‌شود.
آویونیک و حسگرها: سوخو ۵۷ مجهز به رادار «N۰۳۶ Belka» با قابلیت رهگیری اهداف متعدد در فاصله زیاد است.
تسلیحات دوربرد: توانایی حمل موشک R-۳۷M با برد بیش از ۳۰۰ کیلومتر، که در نبردهای فراتر از برد بصری (BVR) یک مزیت کلیدی محسوب می‌شود.
قابلیت چندمنظوره: علاوه بر نبرد هوایی، می‌تواند در ماموریت‌های تهاجم زمینی، جنگ الکترونیک و شناسایی نیز به کار گرفته شود.
در مقام مقایسه، کارشناسان غربی معتقدند پنهان‌کاری سوخو-۵۷ کامل نیست و در موقعیت‌هایی توسط رادارهای زمینی قابل شناسایی است. همچنین تجربه عملیاتی محدودی دارد و هنوز به تولید انبوه گسترده نرسیده است.
البته نباید فراموش کرد که برتری هوایی تنها به جنگنده‌ها بستگی ندارد. شبکه یکپارچه دفاع هوایی، پهپادهای همراه (loyal wingman)، تسلیحات دوربرد و آموزش خلبانان همگی در این امر تعیین‌کننده هستند.
در نهایت اگر یک کشور به دنبال گزینه‌ای ارزان‌تر و قابل اعتماد با سابقه عملیاتی باشد، سوخو ۳۵ انتخاب منطقی‌تری است. اما اگر هدف مقابله با رقبای نسل پنجم و توانایی نفوذ به عمق دشمن باشد، سرمایه‌گذاری روی سوخو ۵۷ ارزشمند است.
