اواخر دهه 90 میلادی را می‌توان یکی از دوره‌های تاریخ‌ساز در دنیای طراحی خودرو به حساب آورد. آماده شدن دنیا برای ورود به قرن بیست‌ویکم و تب و تابی که با رواج تکنولوژی‌های دیجیتال ایجاد شده بود از یک طرف و کهنه شدن بسیاری از پارادایم‌های رایج از دهه‌ی هفتاد تا آن روز، طراحان بسیاری از شرکت‌ها را به تکاپوی امتحان کردن ایده‌هایی تازه انداخته بود. ایده‌هایی که تأثیرشان را در طول سال‌های بعد نشان دادند.
به گزارش اتومبیل فارسی، اوضاع در استودیوی طراحی گروه پژو-سیتروئن هم کم‌وبیش مشابه بود. در سال ۱۹۹۷، دن آبراهام مسئول طراحی خودروهای کوچک، متوسط و چیدمان و تزئینات این گروه فرانسوی بود و در تیمش طراحان خلاقی چون مارک لوید، ایو گرون، اولگ سون، مارک پینسون، سین هنسردیج، اورس استملر و گونوانت میستری حضور داشتند، به علاوه‌ی تیمی از طراحان گرافیک. دن آبراهام که بعد از کسب تجربه در سوبارو و کرایسلر از سال ۱۹۸۴ به پژو-سیتروئن ملحق شده بود و تا سال ۲۰۰۵ هم در این گروه باقی ماند، مسئول طراحی خودروهای مختلفی بود. آخرین طرحش در آن دوره به سیتروئن برلینگو جدید مربوط می‌شد و قبل از آن سابقه مدیریت طراحی بدنه نسل دوم سیتروئن زانتیا، XM، اکتیوای یک و دو را هم در کارنامه داشت.
در آن مقطع استودیوی ایتالیایی لینیا گام با همکاری سیتروئن بر روی پروژه‌ی C6 کار می‌کرد و همان موقع بود که دن آبراهام این استودیو را مجبور کرد تا برای ارائه‌ی یک پروپوزال که رقیب پروژه‌ی C3 باشد به کمکش بیایند، پروژه‌ای که براساس مدل محبوب و تاریخی 2CV پایه‌گذاری شده بود.
قضیه از جایی شروع شد که برای جایگزینی مدل کوچک و جمع‌وجور ساکسو (Saxo) طراحان سیتروئن مشغول ارائه‌ی پیشنهادهایی بودند. در جریان بررسی یک ماکت ۱:۵ از یکی از این طرح‌های پیشنهادی، دن آبراهام این سؤال را مطرح کرد که چرا دنبال احیای مدل 2CV نباشند؟ آن روز این ایده احمقانه به نظر می‌رسید، با اینکه نمونه‌هایی موفق از خودروهای ریترو مثل فولکس واگن بیتل وجود داشت.
در همین موقع‌ها بود که دن آبراهام یکی از اعضای تیمش اولگ آبرامسون را از کار کردن روی پروژه‌ی C3 منع کرد، چرا که از نظرش افراد زیادی روی آن پروژه کار می‌کردند و حضور طراحان بیشتر باعث ایجاد تنش می‌شد. اولگ سان هم مخفیانه یک مدل در مقیاس ۱:۱۰ از پروتوتایپی را ساخت که در رقابت با ماکت ۱:۵ پیشنهادی برای C3 قرار می‌گرفت. در مراحل آخر توسعه این مدل، اورس استملر هم اضافه شد تا طرح پیشنهادی دن آبراهام را برای معرفی یک 2CV جدید تکمیل کند. خود اورس یک 2CV قدیمی داشت که عاشقش بود و سر همین موضوع به جز رییس بخش مهندسی، بقیه‌ی همکارها مسخره‌اش می‌کردند. دن برای تأمین مالی این پروژه به ناچار کمی بودجه از پروژه‌ی C6 دزدید، چون که خود اورس در ایتالیا روی تکمیل ماکت این پروژه کار می‌کرد.
اورس استملر که سابقه تحصیل در مدرسه هنر را داشت و به عنوان دستیار رییس طراحی به استخدام سیتروئن درآمده بود، تا سال ۲۰۰۳ در این گروه باقی ماند. اورس که آن موقع در ایتالیا روی پروژه‌ی C6 کار می‌کرد، اعضای استودیوی ایتالیایی لینیا گام را مجاب کرد تا برای تکمیل این پروژه مخفیانه به او کمک کنند. از طرف دیگر خود دن آبراهام هم با مسئول مالی واحد طراحی رفیق بود و برای همین تأمین مالی این پروژه‌ی مخفیانه امکان‌پذیر شد. آن موقع رییس استودیوی ایتالیایی لینیا گام که کارهای مدل‌سازی را برای سیتروئن انجام می‌داد سابقه فعالیت در ایتال دیزاین را داشت و نفر دوم این استودیو هم قبلا در برتونه کار کرده بود. افرادی کارکشته و حرفه‌ای که دن آبراهام همیشه دوست داشت با آن‌ها کار کند.
پروژه 2CV جدید برای رونمایی در پنجاهمین سالگرد معرفی این خودرو در سال ۱۹۹۸ آماده می‌شد. نام غیر رسمی پروژه هم TPV بود. در نهایت این پروژه نتوانست نظر مدیران سیتروئن را جلب کند و صرفا به عنوان تلاشی برای احیای مشهورترین، پرفروش‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین محصول این خودروساز فرانسوی در تاریخ این شرکت باقی ماند.
دن آبراهام حالا مسئول استودیوی طراحی RCD است که تیمی از طراحان پژو-سیتروئن و آستون مارتین هم در آن فعالیت می‌کنند و از طراحی موتورسیکلت و اسکوتر تا هواپیما را در دستور کار خود دارند. اورس استملر هم استودیوی طراحی yamei در هنگ‌کنگ را پایه‌گذاری کرده و به مشاوره‌ی طراحی برای خودروسازهای مختلف و سایر حوزه‌ها مشغول است و در کنارش استاد مدعو گروه طراحی دانشگاه هنگ‌کنگ هم هست.
