در شرایط کنونی، یارانه‌های انرژی به صنایع مختلف در ایران می‌تواند به عنوان یک شمشیر دو لبه عمل کند. از یک سو، این یارانه‌ها به تولیدکنندگان کمک می‌کنند تا هزینه‌های خود را کاهش داده و در نتیجه قیمت محصولات را پایین نگه دارند. اما از سوی دیگر، ناترازی گاز و مصرف بی‌رویه انرژی می‌تواند به کاهش کیفیت محصولات و آسیب به محیط زیست منجر شود.
در سال‌های اخیر، با افزایش توجه به صادرات کالاهای انرژی‌بر، مفهوم صادرات گاز مجازی به یکی از مباحث داغ اقتصادی تبدیل شده است. این پدیده به معنای صادرات غیرمستقیم انرژی از طریق محصولات صنعتی است که در فرآیند تولید آن‌ها از مقدار زیادی گاز استفاده می‌شود. در حالی که این روش می‌تواند به افزایش درآمدهای ملی کمک کند، همزمان معضلات جدی اقتصادی و ناترازی گاز را نیز به همراه دارد.
یکی از چالش‌های اصلی، یارانه‌های انرژی است که به صنایع داده می‌شود. این یارانه‌ها نه تنها هزینه‌های بالایی برای دولت به همراه دارند، بلکه باعث می‌شوند صنایع به جای سرمایه‌گذاری در نوآوری و بهینه‌سازی مصرف انرژی، به استفاده از منابع ارزان‌قیمت ادامه دهند. این وضعیت به ناترازی در تأمین گاز منجر شده و می‌تواند به کاهش کیفیت محصولات و رقابت‌پذیری صنایع ایرانی در بازارهای جهانی آسیب بزند.
یارانه‌های انرژی به جای نوآوری، مصرف بی‌رویه را تشویق می‌کنند.
ناترازی گاز و آسیب به محیط زیست از پیامدهای این روند هستند.
رقابت‌پذیری صنایع ایرانی در بازارهای جهانی کاهش می‌یابد.
کارشناسان بر این باورند که برای جلوگیری از گسترش صادرات گاز مجازی و تبدیل آن به یک تهدید جدی، نیاز است که اقدامات جدی در جهت استانداردسازی صنایع و بهینه‌سازی مصرف انرژی صورت گیرد. سرمایه‌گذاری در تکنولوژی‌های نوین و ایجاد مشوق‌هایی برای تولیدکنندگان جهت استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر نیز از جمله راهکارهای کلیدی محسوب می‌شوند.
برای یک آینده پایدار و رقابتی در بازارهای جهانی، ضروری است که به سمت استفاده بهینه از منابع انرژی حرکت کرده و به فکر راهکارهایی برای کاهش وابستگی به یارانه‌های انرژی باشیم. این مسیر نه تنها به حفظ محیط زیست کمک می‌کند، بلکه می‌تواند به افزایش کیفیت محصولات و رونق اقتصادی کشور نیز منجر شود.
