عصر ایران - کلینت ایستوود، سال ۱۹۷۸؛ در حال ژست گرفتن با فراری ۳۰۸ GTB که تازه خریده بود.
چون واضح است که او به اسب‌های ایتالیایی علاقه داشت؛ چه آن‌هایی که در مرتع می‌تازند و چه آن‌هایی که در لوگوی فراری خودنمایی می‌کنند.
اما داستان از اینجا شروع نمی‌شود. به سال ۱۹۶۷ بازگردیم، زمانی که ایستوود بخشی از دستمزد خود را برای بازی در فیلم «جادوگران» به کارگردانی ویتوریو دسیکا، به صورت یک فراری ۲۷۵ GTB گرفت؛ خودرویی با چهار چرخ و ظرافت محض.
و اما در مورد اسب‌های زنده؛ افسانه آن‌ها به اندازه خود این مرد ماندگار است. در سینمای وسترن، سرجیو لئونه، با الهام از کوروساوا، یک پیچ و تاب خاکی و مرگبار به آن داد. این‌گونه بود که در فیلم «یک مشت دلار» (A Fistful of Dollars)، سامورایی کنار رفت و مرد مرموز با پانچو سوار بر اسب آمد: «مرد بی‌نام».
ادامه ماجرا، همان وسترن اسپاگتی ناب است. ایستوود از یک بازیگر ناشناس به یک چهره بین‌المللی تبدیل شد و مفهوم «جذابیت» را بازتعریف کرد؛ جذابیت یک فرد سرسخت، آرام و باوقار. مردی که سکوت را همچون یک سلاح به کار می‌گرفت و چکمه‌ها را مانند حق موروثی می‌پوشید.
لئونه کبریت را روشن کرد، اما ایستوود آتش را روشن نگه داشت و در طول یک فعالیت حرفه‌ای که اکنون هفت دهه قدمت دارد، سختی‌ها را به موفقیت تبدیل کرد.
