پروفسور «پل بَرِت» از موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید: «دایناسورهای خیلی بزرگ مانند سوروپودها، احتمالاً نزدیک ۳۰ تا ۳۵ سال طول می‌کشید تا به حداکثر اندازه برسند و اگر کمی بیشتر دوام می‌آوردند، شاید به ۴۰ یا ۵۰ سال هم می‌رسیدند. اما دایناسورهای کوچک‌تر مانند اورنیتوپودها (فرض کنید درایوسور یا هیپسیلوفودون) ظاهراً در چهار تا پنج سالگی به رشد کامل می‌رسیدند. پس از سه یا چهار سال، اگر خیلی خوش‌شانس نبودند، معمولاً می‌مردند.»

یکی از اکتشافات مهم درباره طول عمر دایناسورها این بود که بسیاری از آن‌ها خیلی سریع رشد می‌کردند. اما رشد سریع، عمر را کوتاه می‌کند.

به گفته برت: «احتمال دارد حتی بزرگ‌ترین دایناسورها هم به ندرت بیشتر از ۵۰ سال عمر می‌کردند. این موضوع برای خیلی از پژوهشگران هم تعجب‌آور است، چون انتظار داریم حیوانات عظیم‌الجثه عمر طولانی داشته باشند. امروزه نهنگ‌های آبی و فیل‌ها عمری شبیه انسان دارند (بیش از ۷۰ سال)، اما سوروپودهای غول‌پیکر که ده برابر یک فیل وزن داشتند، احتمالاً خیلی زودتر می‌مردند.»

سیاره در دوران ماقبل تاریخ محیطی سخت و بی‌رحم بود. هر دایناسوری که نشانه‌های پیری از خود بروز می‌داد، طعمه آسانی برای شکارچیان میشد. اگر هم خوش‌شانس بود و از شکار جان سالم به در می‌برد، باز هم مرگ از راه‌های زیادی بر سر راهش کمین میکرد.

برت می‌گوید: «بیماری‌ها، بدشانسی، صاعقه، افتادن درخت یا گرفتار شدن در سیل. اما مهم‌ترین دلایل مرگ حیوانات زنده همواره گرسنگی یا کم‌آبی است، به‌ویژه زمان خشکسالی‌های فصلی. تا حدی هم بیماری‌ها، شکار شدن و در آخر فرسودگی ناشی از پیری، اینکه دیگر نتوانند غذا بجوند یا هضم کنند.»

منبع: عصر ایران