عصر ایران - زاگاتو به ندرت با فراری همکاری کرده است؛ چراکه فراری، پینین‌فارینا را به عنوان بدنه‌ساز مورد علاقه خود برگزیده بود. اما در اوایل دهه ۹۰ میلادی، این دو شرکت همکاری خود را آغاز کردند و حاصل آن، مجموعه‌ای کوچک از مدل‌های «۳۴۸ زاگاتو الیبوراسیون» بود.

در همین زمان بود که «ارکوله اسپادا»، مدیر طراحی سابق زاگاتو که پیش از این برای تولیدکنندگان مختلف کار کرده بود، به شرکت بازگشت. او در آن زمان، طراحی مدل «۱۵۵» را برای آلفارومئو به پایان رسانده بود. در نهایت تصمیم گرفته شد تا یک مدل ویژه بر اساس فراری ۵۱۲ TR برای نمایشگاه خودروی ژنو در سال ۱۹۹۳ ساخته شود.

بر اساس فراری ۵۱۲ TR

خودروی ۵۱۲ TR که در سال ۱۹۹۲ معرفی شد، نسخه‌ای بهبودیافته از «تستاروسا»ی ۱۹۸۴ بود که با آیرودینامیک بهتر، کابین ارگونومیک‌تر و یک موتور ۱۲ سیلندر ۴.۹ لیتری تخت با توان ۴۲۸ اسب بخار همراه بود. ۵۱۲ TR بر اساس شاسی لوله‌ای از جنس فولاد جوش‌خورده و با ۱۲% استحکام بیشتر نسبت به «تستاروسا» ساخته شده بود. برای بهبود هندلینگ، ارتفاع خودرو کاهش یافته و موتور و گیربکس در موقعیت پایین‌تری روی شاسی قرار گرفته بودند.

همانطور که می‌دانیم، زاگاتو با الهامات هوانوردی و فلسفه آوانگارد خود، می‌تواند هم شگفت‌انگیز باشد و هم ناامیدکننده؛ این یک ریسک بزرگ است، و این بهایی است که باید برای یک رویکرد جسورانه پرداخت. FZ93 که مخفف "Formule Zagato 93" است، یکی از بحث‌برانگیزترین مدل‌های زاگاتو بود. این خودرو با طراحی خاص خود که بسیار شبیه به «تستاروسا» بود، در زمان معرفی، عموم مردم را غافلگیر کرد و نظرات متفاوتی را به دنبال داشت. برخی معتقد بودند که این خودرو شبیه به «کوروت C4» یا حتی «هوندا NSX» است.

فرمول یک و هوانوردی، دو منبع الهام

بدنه تمام فیبر کربن این خودرو دارای یک دماغه به سبک «فرمول یک» در جلو است که از یک بخش مرکزی برجسته و یک ورودی هوای ناکا داکت تشکیل شده است. دماغه خودرو به شکلی تیز به سمت پایین متمایل می‌شود و به یک سپر یک‌تکه و بومرنگ‌شکل ختم می‌شود. این جلوه متمایز بعداً در مدل‌هایی مانند فراری انزو و مرسدس بنز مک‌لارن SLR نیز تکرار شد. چراغ‌های جلوی جمع‌شونده نیز در دو طرف دماغه قرار داشتند که یادآور سبک طراحی دهه ۸۰ میلادی بودند.

از گلگیرها، یک خط برجسته، کابین را از کناره‌های خودرو جدا می‌کند. ورودی‌های هوای جانبی معروف به «آبشش کوسه» در تستاروسا، در این مدل جای خود را به ورودی‌های هوای دوتایی دادند که یادآور پانتون‌های خودروهای فرمول یک هستند. گلگیرهای عقب که به شکلی چشمگیر و خمیده طراحی شده بودند، برای هماهنگی با اندازه بزرگ خودروی اصلی ضروری بودند و مستقیماً الهام‌بخش طراحی انزو در سال ۲۰۰۲ شدند.

زاگاتو طبق معمول، FZ93 را به سقف نمادین "double-bubble" مجهز کرد. پروفیل مخروطی کابین بسیار فراتر از مدل استاندارد ۵۱۲ TR امتداد یافته و به یک ساختار عقب با ورودی‌های هوای ناکا داکت معکوس ختم می‌شد که توسط اسپادا در شیشه عقب ادغام شده بود. دیفیوزر عقب نیز در یک پنل مرکزی به شکل U معکوس ادغام شده بود که در دو طرف آن، چراغ‌های عقب در پشت باله‌های مشبک مشکی‌رنگ پنهان شده بودند.

سپر جلو، کناره‌ها، آینه‌های جانبی، رکاب‌ها و سپر عقب U شکل معکوس، به رنگ خاکستری گرافیت بودند تا با رنگ قرمز بدنه در تضاد باشند. یک نشان اسب پرنده بزرگ مشکی نیز روی هر گلگیر عقب قرار گرفته بود. این ترکیب دو رنگ که با اسب‌های پرنده بزرگ روی کناره‌ها تزئین شده بود، به عنوان یک عنصر "تیونینگ" مورد انتقاد قرار گرفت. به همین دلیل، این بخش‌ها در نسخه نهایی حذف شدند و کل بدنه به رنگ قرمز درآمد.

کابین خودرو نیز تغییرات چشمگیری داشت؛ با داشبورد آلومینیومی و غالب‌بودن اشکال دایره‌ای برای دورسنج و ورودی‌های هوا، اگرچه ظاهر کلی چندان مطلوب نبود. صندلی‌های مسابقه‌ای با تنظیم دستی، با چرم آلکانتارای خاکستری روکش شده بودند که با بخش بالایی داشبورد و دستگیره درها هماهنگ بود.

در نهایت، زاگاتو تصمیم گرفت چرخ‌های استاندارد اسپیدلاین با تایرهای پیرلی P زیرو را با مجموعه‌ای از چرخ‌های پنج پره OZ Racing جایگزین کند که به صورت سفارشی و با روکش دو رنگ گرافیت و قرمز طراحی شده بودند.

عملکردی بهتر از ۵۱۲ TR

موتور نصب‌شده بر روی FZ93 نسخه به‌طور گسترده بازسازی‌شده از مدل اصلی «تستاروسا» بود. این موتور از نوع خشک‌کار و ۱۲ سیلندر تخت بود و با تغییراتی در سیلندرها و سرسیلندرهای چهار سوپاپ، حجم آن ۴۹۴۲ سانتی‌متر مکعب باقی ماند، اما حداکثر توان آن به ۴۲۸ اسب بخار در ۶۷۵۰ دور در دقیقه و گشتاور آن به ۴۹۰ نیوتن‌متر در ۵۵۰۰ دور در دقیقه افزایش یافت. انتقال قدرت نیز از طریق یک گیربکس دستی پنج‌سرعته با نسبت‌های جدید، کلاچ هیدرولیک دو دیسک و دیفرانسیل لغزش محدود انجام می‌شد.

یک خودروی استاندارد ۵۱۲ TR وزنی معادل ۱۴۷۳ کیلوگرم داشت، اما به دلیل بدنه کامپوزیتی و کابین ساده‌تر، تخمین زده می‌شود که وزن FZ93 حدود ۱۳۵۰ کیلوگرم بوده باشد. این امر باعث می‌شد عملکرد آن کمی بهتر از نسخه اصلاح‌نشده باشد؛ حداکثر سرعت حدود ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت (در مقابل ۳۱۳ کیلومتر بر ساعت) و شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت در حدود ۴.۵ ثانیه (در مقابل ۴.۸ ثانیه).

مانند اکثر خودروهای مفهومی زاگاتو در دوران مدرن، FZ93 نیز به دلیل طراحی غیرمتعارف و سبک نامتعارف خود، واکنش‌های متفاوتی را دریافت کرد.

بدون شرح (تصویری)