به گزارش بهداشت نیوز، حفاظت از سلامت دندان های مجاور ناحیه بی دندانی: در ساخت بریج، دندان های مجاور به عنوان پایه عمل کرده و باید تراشیده شوند، اما در ایمپلنت، دندان های مجاور آسیب نخواهند دید.
- جلوگیری از تحلیل استخوان: با نبود ریشه دندان، در استخوان فک تحلیل به وجود می آید، اما ایمپلنت با عملکردی مشابه ریشه دندان، از تحلیل استخوان جلوگیری می کند.
مراحل کاشت ایمپلنت
درمان ایمپلنت را می توان به چهار مرحله تقسیم کرد: برنامه ریزی درمان؛ جایگزینی ایمپلنت؛ جایگزینی روکش؛ نگهداری و مراقبت های بهداشتی
در این مرحله معاینه، تشخیص و طرح درمان سلامت عمومی و شرایط دهان به طور اختصاصی مورد معاینه قرار می گیرد. برای تکمیل طرح درمان نیاز به تهیه رادیوگرافی هایی است که دندانپزشک تشخیص می دهد.
پس از این مرحله مشخص می شود که چه تعداد ایمپلنت، چه اندازه و در چه نواحی از دهان برای درمان بیمار نیاز است؛ سپس طی عمل جراحی ویژه (با بی حسی موضعی) ایمپلنت در استخوان فک قرار داده می شود؛ برای تسکین درد و عوارض پس از عمل جراحی، ممکن است نیاز به مصرف داروهای مسکن و آنتی بیوتیک ها باشد؛ پس از قرار دادن ایمپلنت، معمولا سه تا چهار ماه، زمان نیاز است تا ایمپلنت به استخوان متصل شود (فک جوش).
مرحله بعد، قرار دادن پروتز بر روی ایمپلنت است که در این مرحله، در حالی که ایمپلنت ها در داخل فک قرار دارند، از دندان بیمار قالبی تهیه می شود و از روی آن برای ایمپلنت ها پروتز تهیه می گردد؛ بسته به شرایط بی دندانی ممکن است از پروتزهای ثابت یا متحرک متکی بر ایمپلنت استفاده شود.
مراجعات بعدی و رعایت بهداشت، آخرین و مهم ترین مرحله در این روند درمانی است؛ رعایت مناسب بهداشت و تمیز کردن دندان ها، در موفقیت درمان اهمیت زیادی دارد، زیرا عمر ایمپلنت های داخل دهان، مانند دندان های طبیعی به میزان مراقبت و رعایت بهداشت بستگی دارد؛ از اینجا به بعد مسوولیت نگهداری ایمپلنت با بیمار است.
ایمپلنت دندانی چیست؟
ایمپلنت دندانی یک ریشه مصنوعی ساخته شده از مواد خاصی مثل تیتانیوم خالص است، که در داخل فک کاملا مشابه ریشه دندان عمل نموده و بر روی تاج آن روکشی مشابه به دندان های خود بیمار گذاشته می شود و چون به دندان های مجاور محل بی دندانی آسیب نمی رساند، یک درمان ایمن قلمداد می شود و بهترین درمان و جایگزینی برای بریج (پل دندان) و یا دندان مصنوعی به شمار می رود.
ایمپلنت های دندانی معمولا به شکل پیچ هایی با ظرافت خاص ساخته می شوند؛ پس از کاشته شدن ایمپلنت در فک، از طریق پدیده ای به نام اسئو اینتگریشن به استخوان فک متصل می شود؛ امروزه به طور گسترده، در حرفه دندانپزشکی از ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دندان یا دندان های از دست رفته استفاده می شود.
برای چه کسانی نمی توان ایمپلنت گذاشت؟
در مواردی مانند دیابت کنترل نشده و پوکی استخوان که بدن توانایی ترمیم و التیام را نداشته باشد، امکان استفاده از ایمپلنت نیست؛ نوشیدن مشروبات الکلی یا سیگار کشیدن مشکلاتی را در ارتباط با التیام اولیه ایجاد می کند.
در افرادی که برای درمان سرطان، شیمی درمانی می شوند، پس از پایان درمان اینگونه بیماری ها، امکان گذاشتن ایمپلنت وجود دارد.
همچنین مراجعان، نباید بیماری لثه و دهان داشته باشند؛ از آنجا که تا سن هجده سالگی رشد استخوانی بدن کامل نمی شود، افراد زیر این سن، انتخابی مناسب برای کاشت ایمپلنت نیستند.
نتیجه درمان رابطه مستقیمی با وضعیت فیزیکی هر بیمار دارد و ممکن است برای بیماران مختلف متفاوت باشد؛ تنها دندانپزشک متخصص می تواند بهترین برنامه درمانی را به بیمار پیشنهاد دهد.
