احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خود نوشت: مارتیک قره‌خانیان خواننده، آهنگساز و گیتارنواز ایرانی مقیم آمریکا گفته است: «من دعوتشان را قبول می‌کنم. شرایط آنها را هم قبول می‌کنم. من دلتنگ سرزمینم هستم و می‌خواهم برگردم اینجا نفس بکشم...»
مارتیک جان! به جای این حرف‌ها یک بلیط بگیر و سوار هواپیما شو و پا به زمین ایران بگذار! اگر کسی نگاه سایه‌ات کرد با من! فقط از همان ابتدای ورودت ممکن است آنقدر تقاضای سلفی گرفتن زیاد باشد که به راحتی به خانه‌ات نرسی!
اینجا مشکلات بخصوص مشکلات عمیق اقتصادی و اجتماعی خود را دارد همان مشکلاتی که شب و روز در رسانه‌های داخلی و خارجی به صورتی منصفانه یا اغراق‌آمیز مطرح می‌شود، اما به لحاظ فضای تنفس بخصوص برای هنرمندان با هر نوع سلیقه‌ای، آنطور نیست که رسانه‌های آن طرف آب، به طرزی نامنصفانه تبلیغ می‌کنند. از این تبلیغات نترسید. اینجا کرهٔ شمالی و شوروی زمان استالین نیست؛ چون مردم ایران شباهتی به مردمان آن دو سرزمین ندارند.
بازگشت دسته‌جمعی هنرمندان به کشور علاوه بر آنکه درک خود آنها را از وضعیت ایران، عینی و واقع‌بینانه می‌کند بر بهبود روحیهٔ این مردمی که از هر سو مورد تهاجم قرار گرفته‌اند، اثر بسیار خواهد گذاشت.
پس مردم‌دوستی و وطن‌خواهی خود را با بازگشت به ایران به نمایش بگذارید و در غم و شادی این مردم شریک و سهیم شوید.
شما را به خدا احتیاط و حزم بی‌دلیل را کنار بگذارید و در نخستین فرصت، سوار هواپیما شوید و به سوی وطن پرواز کنید. این سرزمین سهم شماست. اینجا خانهٔ پدری شماست. نیاکان شما در این خاک خفته‌اند. غم غربت را رها کنید و بی‌بیم، بی‌هراس به خانهٔ خود پا بگذارید. ایران و مردمش مشتاق و منتظر شمایند.
