صورت‌های مالی اخیر شرکت ارتباطات سیار ایران (همراه اول) نشان می‌دهد این اپراتور طی سال مالی منتهی به اسفند ۱۴۰۳، رقمی بیش از ۱۰۰۰ میلیارد تومان را صرف تبلیغات، بازاریابی و توسعه فروش کرده است.

به گزارش سرویس اقتصادی تابناک، بر اساس اطلاعات منتشرشده، از این رقم، ۴۵۰ میلیارد تومان مربوط به تبلیغات و ۵۵۳ میلیارد تومان مربوط به بازاریابی و توسعه فروش بوده است.

این در حالی است که اپراتور‌های تلفن همراه در سال‌های اخیر بار‌ها از زیان ناشی از قیمت‌گذاری دستوری در بسته‌های اینترنتی گلایه کرده‌اند و کاهش درآمد‌ها را به‌عنوان یکی از دلایل اصلی افت کیفیت خدمات و محدودیت در سرمایه‌گذاری‌های جدید معرفی کرده‌اند. در این میان اپراتور ایرانسل حتی پا را فراتر گذاشته و هفته پیش مشترکان این شرکت را غیرمستقیم به قطعی سه ساعته اینترنت روزانه تهدید کرد.

همراه اول و دیگر اپراتور‌ها به‌طور مداوم از فشار مالی و محدودیت منابع سخن می‌گویند و حتی در برخی موارد، اصلاح تعرفه‌ها را شرط استمرار خدمات کیفی عنوان کرده‌اند. اما از سوی دیگر، بررسی اسناد مالی نشان می‌دهد بخش قابل توجهی از منابع مالی این شرکت صرف هزینه‌های تبلیغاتی و بازاریابی می‌شود؛ هزینه‌هایی که برخی کارشناسان آن را بیش از حد و غیرضروری در شرایط فعلی تلقی می‌کنند.

تبلیغات به چه قیمت؟

تبلیغات و بازاریابی اساسا برای حفظ رقابت در بازار ضروری است. در بازاری که ایرانسل و رایتل نیز در آن حضور دارند، همراه اول ناچار است برای حفظ سهم بازار و جذب مشترکان جدید سرمایه‌گذاری سنگینی در حوزه تبلیغات انجام دهد. به‌ویژه در شرایطی که بازار ارتباطات اشباع شده و رشد تعداد مشترکان جدید به کندی صورت می‌گیرد، تنها ابزار اثرگذار، افزایش وفاداری مشتریان و برندینگ است.

اما این نکته را هم باید توجه داشت که منابع هنگفتی که صرف تبلیغات می‌شود، می‌توانست به بهبود کیفیت شبکه، توسعه پوشش اینترنت پرسرعت، ارتقای زیرساخت‌های ۵ G و افزایش ظرفیت خدمات دیجیتال اختصاص یابد. به باور آنها، اولویت امروز صنعت ارتباطات ایران باید سرمایه‌گذاری در زیرساخت باشد، نه هزینه‌های تبلیغاتی که لزوماً منجر به ارتقای تجربه کاربری نمی‌شود.

پشت پرده درخواست افزایش تعرفه

این ارقام می‌تواند محل تأمل برای نهاد‌های سیاست‌گذار حوزه ارتباطات و همچنین افکار عمومی باشد. از یک سو، اپراتور‌ها افزایش تعرفه‌ها را مطالبه می‌کنند و از سوی دیگر، اعداد و ارقام هزینه‌های تبلیغاتی آنها نشان می‌دهد بخشی از ادعای کمبود منابع با واقعیت سازگار نیست.

بی تردید شفافیت در هزینه‌کرد و اولویت‌بندی منابع، به‌ویژه در حوزه‌ای که خدمات آن مستقیماً با زندگی روزمره مردم گره خورده است، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است. اگر قرار باشد مردم هزینه بیشتری برای خدمات پرداخت کنند، انتظار طبیعی این است که این منابع در جای درست یعنی بهبود کیفیت شبکه و توسعه فناوری‌های نوین صرف شود، نه در کمپین‌های تبلیغاتی پرهزینه و گسترش رانت و فساد در سازمان.