قدرت کتاب، در تخیل گسترده خواننده است و این ریسک بزرگی برای یک سریال‌ساز است که پاسخگوی همه‌ی تخیلات متنوع و مختلف تماشاگر باشد. مجموع عوامل سریال «سووشون» دست‌به‌دست هم دادند تا اثری تاثیرگذار به مخاطب ارائه دهند و طبیعی هم است این نوع سبک انتخابی مخاطب خاص خود را داشته باشد.
آبیار به ساختار ادبیات مسلط است و به همین دلیل نوع روایت را شخصیت‌محور انتخاب کرده تا ذهن تماشاگر را از حاشیه‌ها کنار بزند و مرکزیت شخصیت زری و زندگی متحولانه‌اش، آرام‌آرام مورد توجه قرار گیرد. آبیار با نزدیک شدن به تکنیک سینمایی «دوربین روی دست» و «سکانس‌پلان» که سابقه طولانی در تاریخ سینما دارد و با استفاده تلویحی از این تکنیک بسیار سخت و دشوار و با روش کات‌های ظریف و لطیف در میز تدوین، فضای واقع‌گرایانه و تمرکز روی روایت زری را به تماشاگر القا می‌کند. البته از این روش در ژانرهای ترسناک و روان‌پریش هم استفاده می‌شود اما نوع ژانر انتخابی آبیار، فضای رومانتیک با مفاهیم عمیق را منتقل می‌کند.
یکی از دلایلی که بیننده امروز فیلم و سریال، با این نوع سبک‌های متفاوت غریبه است به ساده‌پسندی فیلمسازان در انتخاب نوع ساختار و فرم سینمایی برمی‌گردد و آمار هم نشان می‌دهد این نوع ساختار دشوار، چندسالی است فراموش شده است. در همین جشنواره سال گذشته در میان یکصد فیلم سینمایی فقط یک فیلم از این نوع استفاده کرده بود که اصلا دیده نشد؛ فیلم «آبستن».
در این میان بازی درخشان، مطابق با ساختار انتخاب‌شده‌ی بهنوش طباطبایی و قدری میلاد کیمرام را نمی‌توان نادیده گرفت که اگر تسلط حرفه‌ای آنان بر لهجه ظریف شیرازی نبود، می‌توانست تماشاگر را به مزاح و تمسخر هدایت کند.
با همه این‌ها، عدم درک و شناخت عمیق اثر بر متولیان فرهنگی هم تاثیر گذاشته بود و منجر به توقف سریال آن هم در جریان هجوم بیگانه به خاک ایران شده بود. در صورتی که داستان در اصل نفوذ بیگانه در تاروپود این سرزمین را روایت می‌کرد و به نظرم پخش این سریال آن هم روزانه از تلویزیون ایران، می‌توانست هم موجب آرامش روان ملتهب ایرانیان باشد و هم ذهن تماشاگر را با نفوذ بیگانگان و فرهنگ دشمن‌شناسی بیشتر آشنا کند.
۲۴۲۲۴۲
